CCF20090213092 (2)

nie prezentuje młodym ludziom „mityczne” myślenie, „natychmiastową wizję złożonego procesu, który zwykle rozciąga się długo w czasie”.'

Telewizja, inaczej mówiąc, neguje przestrzeń i czas przez przenoszenie każdego wieczora całych wieków historii i wszystkich problemów całego globu do twojego mieszkania. Innymi słowy pomaga stworzyć „globalną wioskę”. W tym procesie jednak telewizja „ochładza” to, co prezentuje, łagodząc konflikty i spłaszczając osobowości, sprawiając, że możliwy się staje przeskok od reportażu wojennego do reklamy piwa. Niewyraźny, zakładający uczestnictwo widza, zorientowany na akcję „zimny przekaz” telewizyjny jest być może najlepiej egzemplifikowany przez takie cieszące się powodzeniem programy jak The People’s Court („Osądźcie sami”) i America’s Funniest Home Videos (amerykański odpowiednik „Śmiechu warte”). Jego logiczną konsekwencją są m.in. błyskotliwe „nowofalowe” reklamy.

McLuhan wróżył, że transformacja społeczeństwa przez telewizję doprowadzi w końcu do zarzucenia druku. Jego przepowiednia może się sprawdzić wraz z pojawieniem się elektronicznych książek i powolną śmiercią gazet. Te, które nadal są wydawane, z roku na rok coraz bardziej przypominają ekran telewizyjny ze swoimi ziarnistymi, kolorowymi zdjęciami i infantylną edukacyjną grafiką.

Wirtualna rzeczywistość

„Wirtualna rzeczywistość” jest wyrażeniem używanym dziś powszechnie, ale czy taka rzeczywistość naprawdę istnieje? Nie -przynajmniej według tych słowników, z którymi miałem do czynienia. Podobnie więc jak język jest właśnie wirtualna i to samo można powiedzieć o jej istnieniu. Jak na razie najlepszym sposobem, w jaki większość ludzi może poznać wirtualną rzeczywistość, są gry komputerowe w „salonach gier”.

O co więc chodzi? Otóż za chwilę wraz z dalszym rozwojem techniki komputerowej wirtualna rzeczywistość pojawi się w twoim domu i będziesz mógł się w niej znaleźć.

Termin „wirtualna rzeczywistość” wywodzi się z żargonu informatyków, w którym „wirtualny” znaczył początkowo „nieistniejący, ale wydający się istnieć dzięki oprogramowaniu”. (Po raz pierwszy użyto go w roku 1959 w wyrażeniu „pamięć wirtualna”, które jest nadal stosowane i które oznacza „przestrzeń na twardym dysku przystosowaną przez oprogramowanie systemowe do takiego wykorzystania, jakby była pamięcią RAM”). Stąd wirtualna rzeczywistość, doświadczenie zmysłowe wykreowane przez program komputerowy - trójwymiarowa symulacja, która w swojej najdoskonalszej postaci, tak jak rzeczywistość wygląda, daje się dotknąć, brzmi i pachnie.

Podobnie jak wiele innych nowych technologii, wirtualną rzeczywistość zawdzięczamy amerykańskiemu przemysłowi obronnemu. Pierwszymi jej „przybliżeniami” były symulatory lotów przeznaczone w późnych latach czterdziestych dwudziestego wieku do treningu pilotów wojskowych. Za pomocą symulatorów piloci mogli wypróbowywać różne niebezpieczne scenariusze bez narażania swojej osoby (lub kosztownego samolotu). Dziesięć lat później, jak pisze Howard Rheingold w Virtual Reality (1991), hollywoodzki kamerzysta Morton Helig wymyślił i zbudował Sensorama Simulator, kabinę wyposażoną w kierownicę i kask do, między innymi, wirtualnej jazdy motocyklem przez Brooklyn.

. Jednak późniejszy projekt Heliga, urządzenie, które miało angażować nie tylko wzrok, ale wszystkie zmysły, nie zostało zbudowane. Technika wirtualnej rzeczywistości stała się przedmiotem poważnego zainteresowania inwestorów dopiero w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku, kiedy jej możliwości uświadomił sobie m.in. Departament Obrony Stanów Zjednoczonych. Wirtualna rzeczywistość przewyższa prostszą symulację, bo nie tylko imituje doświadczenie, ale także środowisko i warunki, które czynią możliwym otrzymywanie autentycznych nowych doświadczeń. Jest to rzeczywistość, która „się dzieje” w wirtualnym środowisku.

Każdy dzień zdaje się ją do ciebie przybliżać, a perspektywy są szerokie. Dla wielu ludzi marzeniem jest oczywiście wirtualny seks, nie liczyłbym jednak, że komputerowa symulacja okaże się aż tak doskonała jeszcze za naszego życia. A szkoda...