CCF20090610014 (3)

hipotetycznych produktów rozpadu można określić energię, która wydzieliłaby się podczas oderwania od jądra określonej cząstki (protonu, neutronu, elektronu, pozytonu, cząstki alfa). Jeśli energia wyrwania cząsteczki jest większa od zera, tir t.ika mnkcjł zazwyczaj zachodzi. Jeśli energia jest mniejsza od zera to reakcja nie zachodzi, a jądro jest trwale t»\ lada|r|i kształt bariery potencjału (przewidziany na podstawie czasu rozpadu znanych atomów) można oszacować i zas u upadu.

Dla średnli li I iląlMc li jądtr energia wiązania jest wprost proporcjonalna do liczby nukleonów. Wzrost liczby nukleonów u |nd«n powoduje zwykle podniesienie energii o 7-8 [mega | M] eV. Prawo to jest zachowane dla jąder w zakin i. li, di matowych od 30 do 70 nukleonów. Potem następuje wyraźne odejście od tej zależności. Energie wl*p>inlii, ląjtzyi h |.|tlt*r są w efekcie mniejsze niżby to wynikało z liczby nukleonów.

lipliii > n u rytlą Hołdą neutronów i protonów (parzysto-parzyste) cechują się największą trwałością i można je iidnalatć na /laml w znacznych ilościach. Jądra z nieparzystą liczbą protonów lub neutronów (parzysto-nieparzyste) >i luz iIiiZm innlaj trwale. Nieparzysta liczba protonów i neutronów powoduje nietrwatość jąder, choć od tej reguły są wyjąild (np pplro wodoru). Zjawisko to wyjaśnia model powłokowy jądra atomowego.

intazfinmjt

1‘iizwola na bardzo precyzyjny pomiar długości drogi od źródła do detektora fali. Światło lasera można podzielić knslkąświatłodzielącą na dwie wiązki. Jedną z nich umieszcza się na mierzonym odcinku, a drugą wprowadza do detektora jako wiązkę odniesienia. W efekcie rejestrowane natężenie światła będzie rosnąć i maleć cyklicznie w miarę zwiększania długości odcinka. Długość fali może stać się wzorcem odległości, np. metra, co wykorzystuje Interferometr laserowy. Interferencja to zjawisko nakładania się fal prowadzące do zwiększania lub zmniejszania amplitudy fali wypadkowej. Interferencja zachodzi dla wszystkich rodzajów fal, we wszystkich ośrodkach, w których mogą rozchodzić się dane fale. W ośrodkach nieliniowych oprócz interferencji zachodzą też inne zjawiska wywołane nakładaniem się fal, w ośrodkach liniowych fale ulegając interferencji spełniają zasadę superpozycji.

Dyfrakcja

Dyfrakcja to zjawisko fizyczne zmiany kierunku rozchodzenia się fali na krawędziach przeszkód oraz w ich pobliżu. Zjawisko zachodzi dla wszystkich wielkości przeszkód, ale wyraźnie jest obserwowane dla przeszkód o rozmiarach porównywalnych z długością fali. Dyfrakcja używana jest do badania fal oraz obiektów o niewielkich rozmiarach, w tym i kryształów, ogranicza jednak zdolność rozdzielczą układów optycznych. Jeżeli wiązka fal przechodzi przez szczelinę lub omija obiekt, to zachodzi zjawisko ugięcia. Zgodnie z zasadą Huygensa fala rozchodzi się w ten sposób, że każdy punkt fali staje się nowym źródłem fali, tak powstałe fale rozchodzą się jako fale kuliste, a fala w każdym punkcie jest sumą wszystkich fal (interferencja). Za przeszkodą pojawią się obszary wzmocnienia i osłabienia rozchodzących się fal.

Równanie Clapeyrona

Równanie Clapeyrona, równanie stanu gazu doskonałego to równanie stanu opisujące związek pomiędzy temperaturą, ciśnieniem i objętością gazu doskonałego, a w sposób przybliżony opisujący gazy rzeczywiste. Sformułowane zostało w 1834 roku przez Benoita Clapeyrona. Prawo to można wyrazić wzorem

pV = nRT

gdzie:

p - ciśnienie,

Iż-objętość,

n - liczba moli gazu (będąca miarą liczby cząsteczek (ilości) rozważanego gazu),

T- temperatura (bezwzględna), T [K] = t [°C] + 273,15

R-uniwersalna stała gazowa: R = N_Ak, gdzie: N_A - stała Auogadra (liczba Avogadra), Jr- stała Boltzmanna, ft = 8,314 J/(mol-K).

Równanie to jest wyprowadzane na podstawie założeń: gaz składa się z poruszających się cząsteczek;

cząsteczki zderzają się ze sobą oraz ze ściankami naczynia w którym się znajdują;

brak oddziaływań międzycząsteczkowych w gazie, z wyjątkiem odpychania w momencie zderzeń cząsteczek; objętość (rozmiary) cząsteczek jest pomijana; zderzenia cząsteczek są doskonale sprężyste;

Plancka prawo promieniowania, prawo opisujące emisję światła przez ciało doskonale czarne znajdujące się w danej temperaturze.

Zgodnie z nim emisja (i absorpcja) światła odbywa się w porcjach (kwantach) o energii hv, gdzie h - stała Plancka, v -częstotliwość fali światła, a zależność zdolności emisyjnej e od częstotliwości fali v i temperatury T wyrażona jest wzorem (tzw. wzór Plancka):

gdzie c - prędkość światła, k - stała Boltzmanna.

Prawo podał M. Planck w 1900. Wprowadzenie koncepcji porcjowanej (skwantowanej) emisji i absorpcji światła było ważnym impulsem w kierunku narodzin fizyki kwantowej.

Prawo promieniowania Plancka jest szczególnym przypadkiem rozkładu Bosego-Einsteina.

Transformacja Lorentza

Transformacja Lorentza - przekształcenie liniowe przestrzeni Minkowskiego zachowujące odległości w metryce tej przestrzeni. W przeciwieństwie do transformacji Galileusza, gdzie niezmiennikiem jest czas i odległość, w transformacji Lorentza niezmiennikami są np. interwał (odległość zdarzeń w czasoprzestrzeni) i masa spoczynkowa, podczas gdy odległość i czas mogą mieć różne wartości, zależne od prędkości układu odniesienia. Fundamentalną cechą transformacji Lorentza jest niezależność prędkości światła od prędkości układu.

W fizyce, transformacje Lorentza opisują zależności między współrzędnymi i czasem tego samego zdarzenia w dwóch inercjalnych układach odniesienia wg szczególnej teorii względności. Wg klasycznej mechaniki, zależność między czasem i współrzędnymi opisują transformacje Galileusza.

Głowna liczba kwantowa

w mechanice kwantowej nazywane są tak pewne parametry całkowite lub ułamkowe, odpowiadające określonym wartościom własnym i stanom własnym operatorów kwantowych, opisującym energię i inne własności układów kwantowych. Symbole liczb kwantowych są ustalone tradycją. Na przykład elektronowi w atomie przypisane są następujące liczby kwantowe:

n (główna liczba kwantowa) kwantuje energię (w praktyce oznacza numer orbity elektronu) i przyjmuje wartości liczb naturalnych dodatnich,

I (poboczna liczba kwantowa) oznacza wartość bezwzględną orbitalnego momentu pędu i przyjmuje wartości liczb naturalnych z zakresu < o,n -1 >,

m (magnetyczna liczba kwantowa) oznacza rzut orbitalnego momentu pędu na wybraną oś i przyjmuje wartości liczb całkowitych z zakresu < -1,1 >,

s (spinowa liczba kwantowa) oznacza spin. Jest on stały dla danej cząstki elementarnej. Ola elektronu wynosi on 1/2. Ze względu na stałą wartość ta liczba kwantowa jest niekiedy pomijana, m_s (magnetyczna spinowa liczba kwantowa) pokazuje w którą stronę skierowany jest wewnętrzny moment pędu. Dla elektronu +-1/2. Wartość najwyższej liczby kwantowej głównej (n) określającej stan chmury energetycznej w danym atomie zgadza się z numerem okresu, w którym ten pierwiastek znajduje się w układzie okresowym. Numer grupy w której dany pierwiastek znajduje się w układzie okresowym zgadza się z sumą elektronów na orbitalach S i P począwszy od orbitalu S o najwyższe) liczbie kwantowej głów

Energia mechaniczna

Energia mechaniczna - Dwa lub więcej oddziałujących ze sobą ciał nazywamy układem. Siły wzajemnego oddziaływania ciał tworzących taki układ są siłami wewnętrznymi. Siły pochodzące spoza układu są siłami zewnętrznymi. O układzie ciał zdolnym do wykonania pracy mówimy, że posiada on energię mechaniczną.

Aby układ dał był zdolny do wykonania pracy należało wcześniej działając na niego siła zewnętrzną wykonać pracę, czyli zgromadzić w nim energię. Przyrost energii układu AE jest równy pracy wykonanej nad tym układem, przez siły zewnętrzne. Jednostką energii w SI jest dżul (J). Energia mechaniczna - suma energii kinetycznej i potencjalnej.

Jest postacią energii związaną z ruchem i położeniem obiektu fizycznego (układ punktów materialnych, ośrodka ciągłego itp.) względem pewnego układu odniesienia. W sensie technicznym używa się tego terminu jako zdolności wytworzenia oraz przekazania napędu (momentu na wale, siły na cięgnie itp.) przez maszynę.