CCF20090617008

/, ^loicjyilocUtCł

²    Ibidem, s. 133.

³    Ibidem, s. 250-251.

⁴    Ibidem, s. 303.

⁵    Harriet Ritvo. The Platypus and the Mermaid and Other Figments of the Classyfying Imagination. Cambridge. MA. Harvard Univer-sity Press. 1997, s. 3.

⁶    Albert E. Gunther. A Century of Zoology at the British Museum through the Lives of Two Keepers, 1815-1914. London. Dawson & Sons. 1975, s. 52.

⁷    Harriet Ritvo. op. cit... s. 3-4.

⁸    Henry Morley. op. cit.. s. 252.

⁵ John North. A Lecture on Monstrosities. Part One. [w:] „The Lancet" 7 marca 1840. s. 858.

¹⁰ Henry Morley. op. cit.. s. 388 " „Punch". 4 września 1845. s. 90.

¹² „The Illustrated London News". 3 kwietnia 1847, s. 242.

’³ Szczególnie popularni w roli „bezrękich dziwów" byli Matthew Buchinger i Panna Biffin. Ricky jay opisuje ich karierę w LearnedPigs and Fireproof Women. New York. Warner Books. 1986. rozdz. 4.

¹⁴ John Evelyn. początek zapisków jego dziennika z 13 września 1660 [w:] .John Evelyn's Diary. redakcja: Philip Francis. London, Folio. 1963. s. 121.

'⁵ Phineas Taylor Barnum. Struggles and Triumphs. or Forty Years' Recollections. New York. Warren. Jonson & Co. 1872. s. 11, 293.

¹⁶    Harriet Ritvo. op. cit.. s. 179.

¹⁷    „The Charlestown Mercury”. 21 stycznia 1843. cytowany w: Neil Harris, Humbug: the Art of P.T. Barnum. the Legend and the Man. Boston. MA. Little Brown & Co. 1973, s. 311.

¹⁸    Definicje pochodzą z The Shorter Oxford English Dictionary on Flistorical Principles. Oxford. Clarendon. 1973.

” Paula Findlen. Possessing naturę: Museums. Collecting. and Sc/et-ific Culture in Early Modern Italy. Berkeley, University of Califirnia Press. 1994, s. 192.

²⁰    Ibidem, s. 27, 17.

²¹    Arthur MacCregor. TheTradescants: Gardeners and Botanists [w:] Tradescants Rarities. redakcja: Arthur MacGregor, Oxford, Clarendon Press. 1983, s. 15.

²²    Spis rzadkości Szkoły Anatomii z 1709 roku, przedruk w: R.T. Gunther. Early Science in 0xford Volume III: The Biological Sciences and the Biological Collection. Oxford, Oxford University Press. 1925. s. 264-275.

²³    Museum Thoresbyanum cytowane przez Katie Whitaker w pracy The Culture of Curiosity w: N. Jardine, J.A. Secord, E.C. Spary (red.). Cultures ofNatural History. Cambridge. Cambridge Univer-sity Press. s. 78.

²⁴    Thomas Sprat. The History ofthe Royal Society of London for the lmproving ofNatural Knowled ge London. J. Martyn. 1667. s. 362.

²⁵    Robert Hooke cytowany w: William T. Stearn. The Natural History Museum at South Kensington: A History ofthe British Museum. London. Heineman. 1981. s. 8.

²⁶    P.J.P. Whitehead. Museums in the History of Zoology. „Museums Journal", t. 70. nr 2. 1970.

²⁷    Albert E. Gunther. op. cit... s. 59.

²⁸    Cytowane w: Richard Altick. The Shows of London. Cambridge.

MA. Harvard University Press. 1978. s. 300.

²⁹    E.H. Bostock. Menageries, Circuses and Theatres. New York. Blom. 1972. s. 7.

³⁰    William Wordsworth. The Prelude (1805). ks. 7. w. 702-705 [w:] J. Wordsworth. M.H. Abrams i S. Gili. New York, Norton, 1979, s. 264.

³¹    P.T. Barnum. op. cit.. s. 129-121.

³²    Ibidem, s. 104.

³³    Charles Dickens. Hard Times. London, Penguin. 1995. s. 12.

³⁴    Wstęp do Barr.um and Baileys Handbook of Natural History. 1888. Harward Theatre Collection.

³⁵    Reriama „The American Museum of Living Curiosities”. „Bar-

s Advance Courier". czerwiec 189. s. 11. Harvard Theatre

Collection.

E = r-_— ' Baiiey. program do The Gratest Show on EarthatOlym-:ia. 1898. s. 3. Theatre Museum. London.

mondo bizarro

Z tyłu sceny wielki plakat z obrazkami i napisami przywodzącymi na myśl stare cyrkowe afisze. Zamaskowany, ubrany we frak mężczyzna wydobywa z organów psychodeliczne wariacje na temat cyrkowej muzyki. Pojawia się najważniejsza postać wieczoru. Pomimo niewielkiego wzrostu, Jim Rosę przyciąga uwagę wszystkich widzów. Od razu przechodzi do rzeczy. Wyciąga gwóźdź, przykłada go do dziurki w nosie, po czym za pomocą młotka zaczyna go wbijać. Nim widzowie zdążą wyjść z szoku, bierze obcęgi i wyrywa nimi ostry obiekt. Kwituje ten pokaz żartobliwym komentarzem, po czym zapowiada akt pierwszy programu. Ten króciutki wstęp daje już pewne pojęcie o tym, czego można się dalej spodziewać. Będzie szokująco. Obrzydliwie. 1 śmiesznie.

Rosę zapowiada pierwszego występującego. Będzie nim Zadziwiający Pan Lifto. Na scenę wchodzi dziwnie wyglądający i jeszcze dziwniej ubrany człowiek - połączenie transwestyty z bajkowym czarodziejem.