CCI00007

Wyróżnił on 4 stopnie formalne: - jasność.

-    kojarzenie,

-    system,

-    metoda.

Ad. 2 Rozwój aktywności dzieci i młodzieży najbardziej miał się przejawiać w różnego rodzaju zajęciach praktycznych. Celem tego był rozwój bogatego i różnorodnego doświadczenia. Zajęcia praktyczne nie mi ab/ zastępować nauki z książki, ale miały doprowadzić do racjonalnego łączenia teorii z praktyką..

Wyróżniamy następujące stopnie formalne:

a.    'doprowadzenie do odczucia trudności,

b.    sformułowanie problemu. •

c.    wysunięcie hipotezy dotyczącej rozwiązania problemu,

d.    weryfikacja logiczna i/lub empiryczna.

e.    działanie zgodne z obraną hipotezą.

Ad. 3 Zakłada, aby dziecko od pierwszych dni pobytu w szkole rozwijać u niego myślenie abstrakcyjne. Dziecko powinno działać praktycznie poprzez zabawę, pracę, uczniów® sami powinni przyswajać sobie podstawy usystematyzowanej wiedzy oraz zdobywać określone umiejętności na drodze samodzielnych poczynań' poznawczych, ale organizowanych jednak przez nauczyciela. Dydaktyka współczesna podkreśla celowość całościowego, nauczania w klasach, początkowych, a przedmiotowego - powyżej tego szczebla.

iia $cHiiral<^^zu nżnńrve^:-ći^: teori e' do boru treś ci kśztńlceń i n/

Wyróżniamy następujące-teorie:    a

a.    materializm dydaktyczny (encyklopedyzm),

b.    formalizm dydaktyczny,

c.    utylitaryzm dydaktyczny, '

d.    teoria problemowo - kompleksowa,

e.    strukturaiizm,

f.    egzemplaryzm,

g.    materializm funkcjonalny,

h.    teoria programowania dydaktycznego

Materializm dvdaktvcznv fencvklooedvzrrri

Ka jego bazie powstaje wiele programów nauczania. Programy te obejmują bardzo obszerny materiał, a w pewnych przypadkach wskazują znaczne „przeładowanie” wiadomościami. Realizacja tego typu programów zmusza nauczyciela do pośpiechu i powierzchowności w pracy, a także do przerabiania z uczniami wielu tematów na zajęciach pozalekcyjnych. W tej sytuacji praca uczniów jest mało efektywna; w szkole są oni na ogół biernymi odbiorcami przekazywanych im lawinowo informacji, które przyswajają sobie tylko fragmentarycznie, powierzchownie i pamięciowo, w domu zaś - będąc zdani wyłącznie na własne siły - nie zawsze potrafią się uporać z postawionymi im zadaniami.

Encyklopedysta doceniając wagę dyscypliny stara się umieścić w programie danego przedmiotu jak najwięcej materiału. Uważa on, że proporcjonalnie do ilości materiału kształcić się będzie stopień rozumienia przez ucznia określonego fragmentu rzeczywistości odzwierciedlanej za pomocą tego właśnie materiału.

realizowanego przez instytucje oświatowe.

Wychowanie to świadomie organizowana działalność społeczna, której celem jest wywołanie określonych zmian w osobowości człowieka. Obejmuje ono stronę poznawczo -instrumentalną (poznanie rzeczywistości), stronę aksjologiczną (stosunek człowieka do świata i ludzi oraz icit przekonań).

Wychowanie szeroko rozumiane to wszelkie działanie środowiska społecznego i przyrodniczego na człowieka. Jest. to działalność zinstytucjonalizowana - kształcenie cech osobowości.

Wychowanie jest procesem szerszym niż kształcenie. Obejmuje różne tereny wychowawcze i wszystkie sfery osobowości wychowanka takie jak: intelektualna, moralna, estetyczna, fizyczna i wolicjonalna.

Kształcenie ma na celu rozwijanie ucznia pcd względem intelektualnym. Nauczanie i uczenie ma na celu wyposażenie ucznia w określone wiadomości, umiejętności i nawyki tzn. cechy instrumentalne.

Wychowanie ma na celu wyposażenie wychowanka w takie cechy osobowości, które są akceptowane przez społeczeństw-o, które pomogą mu w znalezieniu miejsca w społeczeństwie, dopasowanie się do niego i funkcjonowanie w społeczeństwie.

. !i*fc'O ni óvv z n hh e'ci ś v ś teniv d vd n krvczn tf

System dvdaktvcznv to całokształt-zasad .dydaktycznych oraz treści, metod, środkowy nauczania - uczenia się tworzące spójną wewnętrznie strukturę i podporządkowanie realizacji i społecznie akceptowanych'celo wykształcenia.

Jego elementy składowe co:

a.    środki dydaktyczne- przedmioty materialne umożliwiające up/awianie procesu nauczania -. uczenia się i uzyskanie optymalnych osiągnięć szkolnych,

b.    metody nauczania . - systematycznie stosowane sposoby pracy nauczyciela z uczniem • umożliwiające osiągnięcie celów kształcenia,

c.    zasady dydaktyczne - ogólne normy postępowania dydaktycznego, których przestrzeganie umożliwia osiągnięcie i realizację celów kształcenia.

W systemie dydaktycznym uczestniczą:

a.    osoby - nauczyciel i uczeń,

b.    procesy nauczania i wychowania oraz uczenia się i samokształcenia,

c.    współczynniki - zasady, metody, organizacja, treści, środki, baza materialna.

Wyróżniamy 3 systemy dydaktyczne:

1.    system tradycyjny (dydaktyka herbartowska),

2.    system związany z nurtem nowego wychowania - progresywizm (dydaktyka deweyowska),

3.    system współczesny.

Ad. I Hcrbart swój naukowy system pedagogiki oparł na etyce i psychologii. Najwyższym celem wychowania jest kształcenie moralne silnych charakterów poprzez zabiegi i środki, tj. kierowanie, karność i nauczanie wychowujące. Narzucał ciasny schemat toku lekcji,, tłumiąc w ten sposób u uczniów ich inwencję organizacyjną i metodyczną Celem pracy szkoły miało być przekazywanie dzieciom i młodzieży gotowego materiału do zapamiętania i rygorystyczne egzekwowanie go. Najbardziej aktywny powinien być nauczyciel a uczniowie powinni siedzieć cicho, uważać i wykonywać polecenia wychowawco w.    -