Charakterystyka hodowlana drzew leśnych (63)

Przedstawione wyniki wskazują, że ocena szkodliwości działania SO2 oparta wyłącznie na obserwacji objawów zewnętrznych może być obarczona błędem (Eckert, Housten 1980).

3. Wzrost i produkcyjność

Uznana jest za gatunek szybko rosnący, ustępuje jednak pod tym względem jedlicy. Szybki wzrost rozpoczyna po upływie 8-10 lat życia. W okresie 10-20 lat przyrost bieżący roczny wysokości może przekraczać 1 m. W wieku 40 lat osiąga około 18 m wysokości i 18-22 cm pierśnicy.

W USA w wieku rębności (60-80 lat) osiąga pierśnicę 30-40 cm i wysokość 24-30 m. Maksymalne wymiary wynoszą 66 m wysokości i 180 cm pierśnicy (Bellon i in. 1977).

W Polsce (siedlisko lasu mieszanego świeżego — Kraina II), w drzewostanach w wieku 80 lat osiąga średnią wysokość 28 m i pierśnicę 39,8 cm. W warunkach krynickich sosna wejmutka (var. mon lico la) osiągnęła średnio w wieku 40-45 lat wysokość 19,1 mi pierśnicę 30,7 cm, a maksymalne wartości tych cech wynosiły odpowiednio: 20,5 m i 44 cm (Jaworski, Majerczyk 1975). Na dwóch powierzchniach w Zawoi wejmutka w wieku 93 lat uzyskała średnie wysokości 25,5 i 29,4 m oraz pierśnice 44,9 i 40,5 cm (Fabijanowski i in. 1980).

Zasobność drzewostanów lub kęp wejmutkowych na niżu wynosiła przykładowo:

w wieku 80 lat — 560 m³/ha (LMśw Kraina II),

w wieku 160 lat — 527 m³/ha (Bśw Kraina V) (Bellon i in. 1977).

W Zawoi w wieku 93 lat drzewostany wejmutkowe wykazały zasobność 759 i 716 m³/ha (Fabijanowski i in. 1980).

Ogólnie można stwierdzić, że drzewostany i kępy wejmutki uzyskują przeciętne wysokości w granicach la—II klasy bonitacji sosny. Przeciętne pierśnice wejmutki są większe od sosny zwyczajnej. Dlatego też w warunkach tego samego siedliska, mimo tej samej wysokości wejmutkę, cechowała większa miąższość niż u sosny (Bellon i in. 1977).

4. Odnawianie

Przy większym udziale wejmutka odnawia się u nas naturalnie. Do upraw i odnowień naturalnych wprowadzana jest przez sadzenie jako domieszka szybko rosnąca. Do tego celu wykorzystuje się dwulatki, a na terenie silnie zachwaszczonym trzylatki szkółkowane (1/2), wysadzając je w więźbie 1,5 x 1,5 m, (2 x 2 m), w grupowej formie-zmieszania. Nie należy ich jednak wysadzać po 1 sztuce, gdyż rozrastają się wtedy na boki i ograniczają wzrost drzew sąsiednich.

Z uwagi na rdzę pęcherzykowatą należy unikać upraw jednogatunkowych. Konieczna jest domieszka świerka, modrzewia, buka lub dębu czerwonego oraz w miarę możności stosowanie materiału sadzeniowego odpowiedniego pochodzenia, tj. z drzew odpornych na rdzę.

Sposób przygotowania gleby należy dostosować do gatunku głównego, sadzimy zaś w jamkę.

Wejmutka nadaje się do upraw plantacyjnych. Zasady hodowli wejmutki na tego typu uprawach są takie same jak jedlicy (Zasady hodowli lasu 1988).