CIMG3361 (2)

nv. Oto (co w pełni udokumentowały badania historyków i I. Stonea) znakomity architekt', upojony swoją sławą i powodzeniem, żył po prostu ponad stan, rozrzutnie wydawał setki tysięcy dukatów i wciąż mu brakowało pieniędzy. Bral je więc bez skrupułów z przeznaczonych na budowę bazyliki tunduszów papieskich, „oszczędzając"

Wnętrze bazyliki ’^na materiałach budowlanych, (w

wal się w tym zresztą nie tylko Mi'2

Anioł; wśród rzymskiego ludupopt ne było wówczas powiedzenie, że fjj_a ry Świętego Piotra plącą długi Braman-tego.

[t.y

1

₀ usytuowane w samym Ifilo,² cztery potężne, usta-

szczytów tukami, miały

l?|Srywa^|tościol kopulę.

KiopsuStoneajTOtęzneima-

I®', Ljv wć tylko z wyglądu. Trud-feiink na co właściwie liczy! ^ „„nie-może na cud.’

K1513 zmarł papież Juliusz II. a

Kiniej rozstał się z tym światem róJ SBramanie. W tym czasie na tere Łsyszlej świątyni stały już owe czte Ene. (.na oko"...) filary, powią 0 ze sobą u góry wielkimi lukami !Umierając. Bramame na swego następ _f«jwyznaczył młodego, lecz już znako : Biitego artystę - Rafaela¹⁴. Temu do po [ moc! zostali oddani architekci: A. da Sangallo¹⁵ i G. da Verona. Ci trzej budowniczowie powrócili do pierwowzoru bazyliki o planie w formie krzyża łacińskiego. co zaakceptował kolejny papież. Leon X. (Nawiasem mówiąc, w celu uzyskania funduszów na sfinansowanie budowy papież wprowadził handel odpustami. umożliwiając odpłatne nabywanie u władz kościelnych darowania kar doczesnych za popełnione grzechy, cowroku 1517 namiętnie zwalczał Martin Inter w swoich słynnych Tezach.) Rafael poświęcił pięć lat na naprawę zaniedbań Bramantego, wzmacniając tak niedbale budowane przezeń filary. Po

?esnej śmierci Kaiaeia w roku 11520. kierownictwo budowy bazyliki znalazło się w rękach A. da Sangalla i spoczywało w nich aż do jego śmierci w roku 1546. Jednak tempo prowadzonych w tym czasie prac budowlanych nie było imponujące - nadal mozolono się nad wzmocnieniem starowanych przez Bramantego filarów i luków oraz nieco podciągnięto w górę jeden mur. W pracach tych brał udział również B. Peruzzi¹⁶.

W takiej sytuacji papież. Paweł III. po śmierci A. da Sangalla dalsze prowadzenie zaniedbanych robót powierzył jedynemu architektowi, który mógł temu wówczas sprostać - Michałowi Aniołowi. Prawie siedemdziesięcio-dwuletni już wtedy i schorowany artysta pracę tę podjął, prowadząc ją aż do chwili śmierci w roku 1564. Czynił to zaś przez lat szesnaście bez jakiegokolwiek ₍wynagrodzenia. Pracował, jak często to podkreślał, tylko per la gloria di Dio -..na chwałę Boga". Było to zupełnie niezwykłe w tamtych burzliwych i niespokojnych czasach, w których powszechnie (nie wyłączając papieskiego dworu) rządziła nienawiść, zachłanność, chciwość, grabież, a często także zbrodnia. Słusznie więc G. Vasari¹⁷ napisał w jednym ze swych dziel, że „Mi-chelangelo wyzwolił świętego Piotra z rąk złodziei i morderców..."