C

Ponieważ samolot zajmował w hangarach lotniskowców dużo miejsca, rozpoczęto pracę nad wersją ze składanymi skrzydłami. Zakłady Grumma-na opracowały hydrauliczny system składania skrzydeł do tyłu wzdłuż kadłuba. Zmniejszało to rozpiętość samolotu z 11,58 m do 4,36 m.

Zwiększono natomiast uzbrojenie do 6 karabinów kał. 12,7 mm. Zapas amunicji wynosił 240 pocisków na lufę, podczas gdy w F4F-3 450 pocisków. Dodano także opancerzenie kabiny. Wszystko to poważnie obciążyło samolot. Aby zmniejszyć jego masę hydrauliczny system składania skrzydeł zastąpiono systemem ręcznym. Samolot mógł być wyposażony w dwa dodatkowe zbiorniki paliwa o pojemności 58 galonów każdy.

Nowe F4F-4 wprowadzono do służby w maju 1942 roku. Zostały one przyjęte z mieszanymi uczuciami. Piloci skarżyli się na zmniejszoną szybkość wznoszenia, mniejszą prędkość, ociężałość i brak odpowiedniego zapasu amunicji. Zaletą F4F-4 była jednak silna, zwarta konstrukcja, bardzo odporna na ogień przeciwnika i uszkodzenia. Zwiększenie masy zmniejszyło osiągi Wildcata, podczas gdy walory japońskich maszyn stopniowo poprawiały się. Zmusiło to US Navy do wprowadzenia do służby następcy Wildcata. Byl nim samolot myśliwski F6F Hellcat, również z zakładów Grummana.

Wildcaty przeniesiono do dywizjonów lądowych, stacjonujących na wyspach Pacyfiku. Najzacieklejsze walki stoczono nad wyspą Guadalcanal w archipelagu Solomonów. Było to w drugiej połowie 1942 roku. Zmagania o Guadalcanal, w których brali udział najlepsi piloci japońscy, zdziesiątkowały 4 dywizjony myśliwskie US Marinę Corps. Japończycy stale tracili o wiele więcej samolotów niż sami zestrzeliwali, ale atakowali uparcie dzień po dniu, konsekwentnie osłabiając siły Amerykanów. W tym czasie piloci Wildcatów odnieśli dmą liczbę zwycięstw. 16 października 1942 r. Lt. Col. H. W. „Indian Joe” Bauer, dowódca dywizjonu VMF-212, zestrzelił 4 z 9 bombowców, które zaatakowały lotnisko, 23 października Capt. Joe Foss z VMF-121 zestrzelił 4 samoloty „Zero" i powtórzył ten wyczyn trzy dni później.

W czasie następnych bitew o wyspy na Pacyfiku, w lądowych dywizjonach Wildcaty zostały zastąpione przez samoloty F4U Corsair. Jednak nawet to • nie oznaczało końca służby Wildcatów. W tym czasie Amerykanie sformowali grupy lotniskowców eskortujących, wchodzących w skład sił desantowych. Marynarka potrzebowała lekkiego myśliwca specjalnie do operacji z tych okrętów. Grumman zaproponował nową wersję Wildcata F4F-8, w której zrobiono wszystko, żeby zmniejszyć masę samolotu. Projekt został zaakceptowany przez US Navy. Jednak z powodu dużego obciążenia zakładów Grummana produkcję przekazano firmie Eastern Aircraft Co. Wytwórnia ta produkowała już wcześniej licencyjne F4F-4 pod oznaczeniem FM-1, a dla F4F-8 przyjęto oznaczenie FM-2.

FM-2 operowały z pokładów lotniskowców eskortujących razem z Avengerami. Do ich zadań należała obrona powietrzna sił desantowych, wspomaganie lądujących wojsk i patrole przeciw okrętom podwodnym.

FM-2 był myśliwcem łatwym w pilotażu, idealnym dla mniej doświadczonych pilotów. Chociaż lżej uzbrojony i miał gorsze osiągi na dużych wysokościach niż F4F-4, to charakteryzowało go lepsze wznoszenie i zwrotność.

FM-2 walczyły do końca wojny, biorąc udział w inwazjach n<> Iwo-jimę i Okinawę. Jednak dziesięć lat, które minęło od powstania Wildcata, przyniosło duże zmiany w kon

to

3