Joe6 Collados Zorragulno
■ 2,8. Wiek młodzieńczy
Ten etap naszego życia sytuuje się między dziecin, stwem, którego jest kontynuacją, a wiekiem dorosłym. Obejmuje mniej więcej okres od 14 do 18 roku życia, choć granice te są nieprecyzyjne i zmienne— zależą od płci, warunków geograficznych i środków socjoekonomicznych, które warunkują rozwój osoby. Okres ten określono zą pomocą popularnych wyrażeń takich jak „okres niewdzięczny”, ,>głupi wiele” etc., nawiązują# do przemian ciała i psychiki, które mają miejsce od dwunastego* trzynastego do dziewiętnastego! dwUdzie* stego roku życia.
Zmiany psychofizjologiczne, które charakteryzują okres młodzieńczy, są dobrze znane1. W wymiarze psychologicznym budzi się i rozwija seksualność, dok® nuje się potwierdzenie zainteresowań zawodowych i społecznych, budzi się pragnienie wolności i osobowej autonomii oraz pojawiają się impulsy wzbogacające życie uczuciowe. Z drugiej strony, dokonuje się zróżnicowanie inteligencji, konkretyzują się poszczególne zdolności oraz wzrasta umiejętność myślenii abstrakcyjnego.
Podstawowymi zadaniami okresu młodzieńczego jest umożliwienie rozwoju poznania zdolności! możliwości tkwiących w każdym człowieku w taki sposób; żeby pozwoliły one osobie stopniowo dokonywać wy boru przyszłości oraz podjąć odpowiedzialność związaną z dorosłym życiem. Równocześnie inną funkcją
wieku młodzieńczego jest coraz głębsze poznawanie ludzkiej natury (zaczynając od introspekcji i poznania siebie samego) i zacieśnienie relacji z ludźmi i relacji socjokulturowych. Młody człowiek potrzebuje znaleźć, poza swoją rodziną, inne struktury wychowawcze i społeczne (uniwersytet, praca, stowarzyszenia), które pozwolą mu dalej się rozwijać i formować. Kiedy brakuje organizacji socjokulturowych i wychowawczych tego typu, zwiększa się liczba młodych ludzi nieprzystosowanych, zepchniętych na margines, o skłonnościach przestępczych. Ich entuzjazm i życie uczuciowe ulega wyjałowieniu, a ambicje i marzenia co do przyszłości ograniczają się do egoizmu i bezpośrednich interesów.