DSC00087 (17)

wrzenia, gdyż przeszkadza temu zbyt duże ciśnienie hydrostatyczne. Optymalna wysokość poziomu cieczy to 1/4 - 2/3 wysokości rury. Dobiera się ją na drodze doświadczalnej, przy czym stwierdzono, że im niższa lepkość cieczy i im większa różnica pomiędzy czynnikiem grzejnym a ogrzewanym, tym niż |* szy może być poziom cieczy dla osiągnięcia żywej cyrkulacji. W jednym tylko przypadku poziom zalania rur jest wyższy od wysokości rur, a to wtedy gdy składnik roztworu krystalizuje i gdy zachodzi obawa tworzenia się źle przewodzącego ciepło osadu na ścianach. Przy podniesieniu poziomu zalania ponad rury - w rurach ciecz jedynie się przegrzewa, a wrze już ponad nimi.

Poniżej zilustrowano niektóre typy aparatów z cyrkula -c ją naturalną.    | Para wtórna

Bys.58. Wyparka z cyrkulacją naturalną.

Para wodna

Rys.59. Wyparka z oddzielną częścią grzejną i separatorem.

Na rys.58 przedstawiono aparat, w którym przez wąskie rurki przepływa ciecz wrząca a odparowany roztwór spływa centralną szeroką rurą /dopływ ciepła do niej liczony na kG roztworu jest znacznie mniejszy niż w rurach wąskich/*

Rysunek 59 przedstawia aparat z wydzieloną częścią grzejną, odparowującą i z oddzielnym separatorem pary od cieczy.

Dla szczególnie intensywnego odparowywania roztworów stosuje się wymuszony przepływ cieczy. Na rys.60 przedstawiamy tego typu wyparkę. Cechują ją szczególnie długie rury grzejne /6 4- 9 m/. Ciecz podajemy od dołu, przy czym staramy się utrzymać poziom zalania cieczą na wysokości 1/4- rur. Wtedy ponad tym poziomem pozostała część rur jest pokzyta jedynie cienką warstewką cieczy usuwaną ku górze przez tarcie pary. Cieoz w tych. aparatach przechodzi jedynie jeden

91