DSC00249 (9)

perforacji_pt* przez nowotwór splotów sń metabolicznych i elekta n. leki rozkurczowe, opioidyt spowalniające ruchy pery_8tai.

yniać do wystąpienia objawów

|_ „■

ści jelit to nawracająca kolb ści i wymioty (początkowo tre-później zastoinową, cuchną-stolca. W badaniu stwierdza taltyka może być wzmożona, niesłyszalna. W badaniu pal-jytnicy jest zwykle pusta, ale wyklucza niedrożności.

cznych można potwierdzić roz-klinicznym. U chorego w cięż-konanie tych badań może się mi cierpieniami, więc jeśli nie i, należy ich zaniechać. Ruty-| konsultację chirurgiczną.

yboru, jeśli jej wykonanie jest :walifikacją do operacji należy enia elektrolitowe i metaboliczną przyczyną niedrożności, awowe powinno się stosować mej, ewentualnie w domu pod em leczenia objawowego jest hrościach — kolce, nudnościach się s.c., regularnie co 4 h lub otowaniu w jednej strzykawce: ina r- rozdz. XIV.B.l) z lekami klopramid, haloperydol, lewo-•ozdz. XIV.B.5). Jeżeli podanie kolkowy, lek ten należy zastą-(działaniu spazmolitycznemu enie wydzielania w żołądku e z haloperydolem (5-15 mg/d) !5—25 mg/d). Lekiem ostatnie-ostatyny — oktreotyd, stosowa-r300 pg/d).

a może być jedyną skuteczną odu pokarmowego, ale często elowe jest podawanie midazo-

1—2 mg s.c.

>eracyjnej niedrożność zza. na poziomie żołądk* tygodniową próbę ł^ecze

j/d i metoklopraroi*®

Potrzebę nawadniania pozajelitowego chorych w ciężkim stanie ogólnym podczas postępowania objawowego należy rozważyć indywidualnie, ponieważ nie zmienia ono rokowania. Należy zadbać o higienę jamy ustnej i częste zwilżanie błony śluzowej.

W wybranych przypadkach, w zależności od stanu ogólnego, można rozważyć żywienie pozajelitowe (po uzyskaniu zgody chorego).

Decyzje o wdrożeniu żywienia pozajelitowego dotyczą zazwyczaj chorych z niedrożnością jelit, u których udało się wykonać ileostomię. Trudne do opanowania wymioty u chorych niekwalifikujących się do paliatywnego zabiegu chirurgicznego mogą stanowić przeciwwskazanie do żywienia pozajelitowego jako procedury przedłużającej życie.

6. Złamania kości

Złamania dotyczą najczęściej miejsc objętych procesem nowotworowym i osteoporozą - przerzuty do trzonów kręgów, kości udowej i ramiennej w przebiegu raka piersi (50% przypadków złamań patologicznych), płuca, gruczołu krokowego, jelita grubego lub nerki, szpiczaka i innych.

U obłożnie chorych patologiczna ruchomość bywa trudna do rozpoznania; zwraca uwagę silny ból o nowym umiejscowieniu, nasilający się przy ruchach biernych, pogrubienie obrysów kończyny, nieprawidłowe, przymusowe ułożenie i skrócenie kończyny.

Bardzo ważne jest uśmierzenie bólu w spoczynku, zapewnienie możliwości bezbolesnej zmiany pozycji i wykonywania czynności pielęgnacyjnych oraz zabezpieczenie w środki przeciwbólowe na okres transportu do szpitala. W tym celu należy (poza wstępnym unieruchomieniem złamania) podawać opioidy, małe dawki midazola-mu i ketaminy (5—15 mg, pod nadzorem anestezjologa), ewentualnie ostrzyknąć miejsce złamania 10 ml 1-2% łidokainy.

Nawet u chorego ze złamaniem patologicznym możliwe jestFzespolenie operacyjne i późniejsza radioterapia łub wycięcie przerzutu z endoprotezoplastyką.

Trzeba pamiętać o możliwości zapobiegania złamaniom poprzez stabilizację kości narażonych na złamanie.

7. Hiperkalcemia

Hiperkalcemia występuje u ~10% chorych na chorobę nowotworową w stadium zaawansowanym, najczęściej w przebiegu szpiczaka, raka piersi, raka oskrzeli i raka nerki.

Etiologia i patogeneza hiperkalcemii, obraz kliniczny zespołu i przełomu hiperkalcemicznego oraz jego leczenie - rozdz. XII.F.3.