DSC00274 (25)

jeżeli rzeczywisty układ sił jest zbliżony do pokazanego na rysunku 4.8a, to -yjęcie założenia, że £_eff = {_effiUm (DM) doprowadzi do wyniku sugerującego małą wartość sił wewnętrznych ściskających (ten niedobór ilustruje freskowana podwójnie część przekroju na rysunku 4.8a). W efekcie z rów-^ia(4.11) „wychodzi", że to brakujące ściskanie wystąpi w zbrojeniu A,j, co >st oczywiście nieprawdą. Przyjęcie z kolei założenia, że jest to przypadek MM jjys. 4.8c), prowadzi do „nadmiaru" ściskania (fragment zakreskowany na 4.8c) j| efekcie z (4.14) wynika, że zbrojenie A_tl musi być, wbrew założeniom, rozciągane. W takiej sytuacji praktyczne rozwiązanie polega na przyjęciu pola powierzchni zbrojenia A,₂ z równania (4.10) - będzie go nieco więcej niż potrzeba - i założeniu, że A_tl = A_llimln = p_mln b-d.

Kolejnym zagadnieniem związanym z projektowaniem i przyjmowaniem ułożenia o charakterze pracy słupa jest próba doprecyzowania odpowiedzi na pytanie, kiedy zakładać DM, a kiedy MM. Co prawda sprawdzenie po kolei obu przypadków nie jest zbyt pracochłonne, ale często próbuje się podać zalecenia umożliwiające przyjęcie „właściwego” założenia.

Zasięg rdzenia uwzględniający zarówno obecność zbrojenia, jak i kształt bryły naprężeń w strefie ściskanej można wyznaczyć analizując warunki równowagi sił dla przypadku granicznego. Za taki można przyjąć przekrój, v którym zasięg strefy ściskanej wynosi x = d, czyli x_af = 0,8 d.

Na tej podstawie względną graniczną wartość mimośrodu można wyznaczyć z poniższej zależności:

Ciot

T

1 a 2⁺2d~

■■

iii i

Jyi

(4.15)

W tabeli 4.1 zestawiono tak obliczone względne mimośrody przy założeniu, że = 0,1 i = 350 MPa.

Tabela 4.1

Klasa betonu	Stopień zbrojenia pj
B20	0,5'/.	0,75%	1,0%	1,5%
	0,201	0221	0,238	0265
B25	0,192	0,209	0,224	0249
B30	0185	0199	0212 j	0235

I

£>

Dla p₂ = 0 otrzymuje się ~ = 0,15, a więc mniej niż przy klasyczny: modelu sprężystym, dla którego względny zasięg rdzenia wynosi 0,167.