DSC00299

Sformułowana w postaci twierdzeń, uzupełnionych krótkimi komentarzami, które opisują proces dochodzenia jednostki do zachowania przestępczego oraz w postaci szkicu modelu wyjaśniania przestępczości jako zjawiska masowego. Obejmuje następujące tezy:

^Żi^owanie^ przestępne jest zachowaniem wyuczonym. Oznacza to, że nie jest ono wrodzone, a także żc jednostka nie wyszkolona w przestępczości może go wymyślić.    ^—_:-—_I-_:-₌—₌——-

2yUczenie się zachowania przestępczego następuje vv toku interakcji z innymi osobami w procesie komunikacji. Komunikacja jest póTwieloma względami

■

zwerbalizowana, lecz także obejmuje komunikację przez gesty.    r\

1 ..Zasadnicza cześć procesu uczenia się zachowania przestępczego zachodzi w obrębie grup piciAvolm^T: Środki"ffiasowegÓ1^Ómuniko\vania się, jak filmy czyr    A(U

O

gazety, grają stosunkowo mało ważną rolę w genezie zachowania jj|^ przestępczego. Wzory zachowań przestępczych prezentowane przez środki masowego przekazu mogą stanowić pewien potencjał, gdyż wchodzą do repertuaru zachowań znanych jednostce, lecz dopiero w wyniku bezpośrednich oddziaływań w ramach grup pierwotnych (grup o silnych wewnętrznych powiązaniach, należą do nich rodzina, grupy rówieśnicze, sąsiedzkie odgrywające pierwszoplanową rolę w procesie socjalizacji) może dojść do realizacji tego potencjału.

t) Uczenie się zachowania przestępczego obejmuje zarówno techniki popełniania przestępstw (czasami skomplikowane, czasami zaś bardzo proste),

jak i konkretne kierunki motywacji, dążeń, racjonalizacji i postaw.

ittk ^    "    .•    ..    .    ....    ,    -

5JUczenie siękonkretnych kierunków motywacji i dążeń następuje przez określenie norm prawa jako sprzyjających bądź nie sprzyjających.

&

^:M Jednostka staje się przestępcą wskutek nadwyżki określeń sprzyjających naruszeniu prawa nadl^kr^eniamrnie"^izyjąjącymi naruSaSu prawa, Łudżle. stają się przestępcami"wślSfek kont^ctu VwzorkmTp^estępczymi oraz wskutek braku kontaktu z wzorami nieprzestępczymi. Twierdzeme to mówi o