DSC00679 (8)

ment osobowości, status ontologiczny i status w ogó- I le.^w Powtórzmy raz jeszcze, że takie reifikacje mogą J występować na różnych poziomach świadomości, od j preteoretycznego, wyrażającego „to, co każdy wic I o żydach", do najbardziej złożonych teorii tego, co żydowskie, jako przejawu biologicznego („żydowska j krew”), psychologicznego („żydowska dusza"), albn metafizycznego („tajemnica Izraela").

Znaczenie analizy reifikacji polega na tym, iż do-starcza ona korygującego spojrzenia na reifikujące skłonności myśli teoretycznej w ogólności, a myśli j socjologicznej w szczególności. Jest ona szczególnie ważna dla socjologii wiedzy, ponieważ chroni ją przed popadaniem w niedialektyczną koncepcję związku między tym, co ludzie robią, a tyra, co myślą. Historyczne i empiryczne zastosowanie socjologii wiedzy musi mieć na względzie okoliczności społeczne sprzyjające dereifikacji, takie jak ogólne załamanie się porządku instytucjonalnego, kontakt między społeczeństwami, które uprzednio były oddzielone, oraz ważne zjawisko marginesu społecznego^ Problemy te wykraczają poza ramy tych rozważań.

2 UPRAWOMOCNIENIE

a) pochodzenie uniwersów symbolicznych 9

Uprawomocnienie jako proces najlepiej określa o-biektywizacja, która ma charakter obiektywizacji i „drugiego rzędu”. Uprawomocnienie wytwarza nowe znaczenia, które służą integracji znaczeń już wiązanych z różnymi procesami instytucjonalnymi. Uprą* | womocnienie ma na celu uczynić obiektywizacje „pierwszego rzędu”, które zostały już zinstytucjonalizowane, obiektywnie dostępnymi i subiektywnie

“ Na temat reifikacji tożsamości porównaj analizą Sartre'a poświęconą antysemityzmowi.

" W sprawie warunków dereifikacji toh. Berger i nuUbcrf. lotu cli.    ..'I

uznanymi.®⁰ Określając uprawomocnienie na podstawie tak rozumianej funkcji, bez wzglądu na konkretne motywy, jakie mogą być powodem jakiegokolwiek określonego procesu uprawomocnienia, powinniśmy dodać, że „integracja”, w takiej lub innej formie, jest również typowym celem motywującym autorów uprawomocnień.

Integracja, a także kwestia subiektywnego uznania dotyczy dwu poziomów. Po pierwsze, całość porządku instytucjonalnego powinna być zrozumiała równocześnie dla uczestników różnych procesów instytucjonalnych. W tym przypadku, kwestia uznania odnosi się do subiektywnego rozpoznania ogólnego sensu „kryjącego się poza” motywami własnymi i motywami innych ludzi, które przeważają w danej sytuacji, ale są zinstytucjonalizowane tylko częściowo, jak to jest w stosunku między szefem i księdzem albo ojcem i dowódcą wojskowym, a nawet w stosunku między samym sobą, w sytuacji, kiedy na przykład ojciec jest zarazem dowódcą wojskowym syna. Taki „horyzontalny” poziom integracji i uznania odnosi całość porządku instytucjonalnego do wie-lu jednostek uczestniczących w wielu rolach albo do wielu częściowych procesów instytucjonalizacji, w których w dowolnym czasie może wziąć udział pojedyncza osoba.

Po drugie, trzeba uczynić subiektywnie znaczącą całość życia jednostki, jej kolejne przejście przez różne rygory instytucjonalnego porządku. Innymi słowy, biografia jednostkowa, w wielu fazach następujących po sobie i instytucjonalnie z góry zdefiniowanych, musi uzyskać znaczenie, które uczyni ją jako całość subiektywnie wiarygodną. Tak więc do „horyzontalnego” poziomu integracji i subiektywnego uwia rygodpi_tęnia porządku instytucjonalnego trzeba

« Termin „uprawomocnienie" (legmmatlon) pochodzi od We-' bera, który wykorzystywał go szeroko, zwłaszcza w swoleh ■ pracach z zakresu socjologii politycznej. Tutaj wykorzystujemy go znacznie szerzej- ...    ' -_T $• yńw

w