DSC00885 (2)

Kliniczne kryteria diagnosty} napadów psychogennych rzekomooadaczkowych

Psychogenne napady rzeko-mopadóczKG-A-e i -NR) występują tak dawno, jak dawno występuje padaczka. Opisy iycn napadów (nazywanych a tedy histerycznymi) są równie stare, jak opisy napadów padaczkowych. W starożytneści Hipo-Krates i Areteusz z Kapadocj^; pozostawili wyczerpujące opisy cbu form napad ów (Veitn, 1.965; Lennox i Lennox 1960}. Przez ca‘y okres wieków średnich, a!e również nowożytnych uznawano zarówno padaczkę,

_• ■ - I ! _I i..    _... ■■ !    -symptomów. W związku z tym H puk.rates oV/azat paoaczi^e za chorobę męską, histerię zaś za kobiecą (Trillat, 1993), jest to oogląd zaskakująco bliski współczesnym obserwacjom, dotyczącym przewagi kobiet wśród pacjentów z napadami psychogennymi rzekomopa-daczkowymi.

W XIX w. wprowadzono we Francji niefortunne pojęcie histe-roepilepsji, sugerujące związek pomiędzy tymi dwoma zaburzeniami. Nazwa ta była stosowana i Briąuet, zajmowato się diagnostyką różnicową obu tych zaburzeń. Stworzyli oni tabele różnicujące napady padaczkowe i histerię. część tych obserwacji może mieć nadal zastosowanie w praktyce lekarskiej. Napady histeryczne miały typowy przebieg, zaczynały się od bólów podbrzusza i duszności, po czym następowała utrata równowagi, upadek oraz drgawki. Klasycznym objawem wielkiego napadu histerycznego jest wyginanie się w luk całego ciała ku przodowi (opistho-tonus), tak że ciało, leżące na podłodze lub na łóżku, opiera się tylko na głowie i piętach (an de