DSC01258

-szpiegowską, Trzy minuty po trzeciej, której akcję autor umieścił w egzotycznej, a sobie dobrze znanej Mandżurii. Właściwym debiutem powieściopisarza historycznego był jednak dopiero Aecjusz ostatni Rzymianin, napisany w 1936, wydany w 1937, a w 1939 roku kandydujący do Nagrody Młodych Polskiej Akademii Literatury. Nagrodę dostał Jerzy Andrzejewski za Ład serca, a Parnicki otrzymał stypendium zagraniczne. Zwiedził Bułgarię, Grecję, Konstantynopol, Włochy. Na cztery dni przed wybuchem wojny wrócił do Polski, do Lwowa. W 1940 roku znalazł się znowu w głębi Rosji. Przez półtora roku pracował jako attache kulturalny przy ambasadzie polskiej w Kujbysze-wie. Z tego tytułu, a także współredagując tam czasopismo „Polska” (w którym pracował między innymi Władysław Broniewski), kontaktował się nie tylko z Polakami rozproszonymi na obszarze Związku Radzieckiego, ale i z pisarzami rosyjskimi, Aleksym Tołstojem, Ilją Erenburgiem. Po zerwaniu stosunków dyplomatycznych między rządem londyńskim a ZSRR wyjechał wraz z ambasadą na Bliski Wschód. Wiedział, że Uniwersytet Hebrajski posiada ciekawe polonica, dlatego na miejsce pobytu obrał sobie Jerozolimę. W roku 1943 ukończył Srebrne orły, powieść o Bolesławie Chrobrym i cesarzu niemieckim Ottonie III. Po krótkim pobycie w Londynie zdecydował się na wyjazd do Meksyku.

O wyborze miejsca pobytu przesądziły znów,

u

jak poprzednio w wypadku Lwowa i Jerozolimy, zainteresowania literackie. Parnicki zamierzał napisać powieść o historii Meksyku. Pozostał tam przez ponad dwadzieścia lat. Były to w dalszym ciągu lata życia człowieka, który świadomie kształtował swoją biografię jako biografię pisarza polskiego. Przebywając od lat poza krajem mógł był przecież pisać w innym języku, ale jak sam wspomina, nigdy nie były to pokusy dosyć silne. Miał wówczas zwyczaj przepisywać codziennie po kilka stron prozy staropolskiej, dla zachowania żywego kontaktu z polszczyzną. Był tam w Meksyku równie daleko od Polski jak w gimnazjum w Charbinie. Ostatni kontakt z czytelnikiem w kraju przypadał na rok 1949, kiedy to we Wrocławiu wydano Srebrne orły. Nowy został nawiązany dopiero w roku 1956, wznowieniem Aecjusza. Odtąd rok po roku ukazywały się kolejne powieści, pisane już z myślą o odbiorcy w Polsce. W roku 1963 pisarz przyjechał na półroczny pobyt do kraju, by odwiedzić go ponownie na przełomie lat 1965—66. Wreszcie w roku 1967 powrócił na stałe i osiadł w Warszawie, gdzie mieszka i pracuje dotąd. Wracając miał już blisko sześćdziesiąt lat, z których w kraju spędził niewiele ponad dziesięć.'Urodzony w Berlinie, wychowany w Rosji i Chinach, „wiek męski” spędziwszy w Meksyku, pozostał pisarzem polskim/ Kreował własną biografię, tak jak się kreuje powieść, zdarzenia historyczne i przypadkowe zwroty indywidualnego losu

13