DSC01352 (3)

sprowac    .....

1.Najczęściej występującym wzorcem jest chwyt dłoniowy, wahający się od pełnego rozwarcia ręki, koniecznego dla uchwycenia czarki łub piłki, przez chwyt obejmujący obwód przedmiotu walcowatego o różnej średnicy (poręcz schodów, trzonek młotka itp.) do pełnego zaciśnięcia pięści.

Siła chwytu dłoniowego odpowiada sumie sił wywieranych przez kciuk oraz pozostałe

^mechanicznego punktu widzenia, kończyna górna stanowi otwarty biokinematyczny posiadający 27 stopni swobody ruchów, z czego na obwodowy jej odcinek - rękę przypada 20 stopni swobody. Zdolność wykonywania złożonych ruchów W wielu płaszczyznach czyni z niej doskonały narząd chwytny tym więcej, że^: rozporządzający również funkcją czucia. Ruchy chwytne, do których zdolna jest ręka, ić możemy do trzech zasadniczych wzorców. WM

2.W czynnościach precyzyjniejszych i wymagających mniejszej siły posługujemy się chwytem palcowym Rozróżniamy 2 odmiany tego chwytu:

a.    Chwyt boczny, polegający na przyciśnięciu opuszki kciuka do promieniowej powierzchni zgiętego w stawach międzypaliczkowych wskaziciela. Siła tego chwytu odpowiada sile kciuka. Posługujemy się nim trzymając np. kartkę papieru, talerzyk itp.

b.    Chwyt opuszkowy, polegający na ujęciu drobnego przedmiotu między opuszkę kciuka a wskaziciela oraz czasem palca długiego. Bardziej precyzyjnym chwytem jest ujęcie np. śrubki, gwoździka między czubki kciuka a wskaziciela. Siła tego chwytu równa, jest mniejszej z sił wywieranych przez oba palce.