DSC01717 (3)

UW_______________ . .

— Napalcie, kumo. w piecu do Chleba. Trata dziewczynłc zadać na dobre poty. to Ją odejdzie.

Wdowa napaliła w piecu. Jak się patrzy, t wygarnęła węgi_e czekając dakuych rozkazów.

—£no. teraz — rzekła machorka — położyć dziewuchę na aoanowęl desce I wsadzić Ją w piec na trzy Zdrowaśkl. Ozdro-wttye wnet. Jakby kto ręką odjął?.

iztntnki pokdono Rozalię na sosnowej desce (Antek patrzył aa to z rqgu tzby) I wsadzono Ją. nogami naprzód, do pieca. Dmrwczyna. gdy Ją gorąco owiało, ocknęła się.

—    Matulu, co wy ze mną robicie? — zawołała.

—    dcIgi głupia, to cl przecie wyjdzie na zdrowie.

Juz ją wsunęły baby do połowy; dziewczyna poczęła się rzucać Jak ryba w sieci. Uderzyła znachorkę. schwyciła matkę obu rękami za szyję 1 wniebogłosy krzyczała:

—A dyć wy mnie spalicie, matulu!...

Już Ją rałkirm wsunięto, piec założono deską i baby poczęty odmawiać trzy Zdrowaśkl...

—    Zdrowaś Panno Marlo, łaski pełna...

—    Matulu! matulu moja!... — Jęczała nieszczęśliwa dziewczyna. — O. matulu!...

—    Pan z tobą. błogosławiona^ ty między niewiastami... Teraz Antek podbiegł do pieca i schwycił matkę za spódnicę.

—    Matulu! — zawołał z płaczem — a dyć ją tam na śmierć sabok!...

Ale tyle tylko zyskał, że dostał w łeb. ażeby nie przeszkadzał odmawiać Zdrowasiek. Jakoś 1 chora przestała bić w deskę. rzucać się 1 krzyczeć. Trzy Zdrowaśkl odmówiono, deskę odstawiono.

H pśeca'1&aFfrtrp ze skórą czerwoną, gdzieniegdzie oblazią.

—    Jezu! — krzyknęła matka ujrzawszy dziewczynę niepodobną do kadzi.

1 tald og^rnąłją żal za dzieckiem, że ledwie pomogłazna-cborce przenieść zwłoki na tapczan. Potem uklękła na_środku Izby lbyąc^cnrą w klepisko, wołała:

—    Oj! Grzegorzewa!... A cóż wyście najlepszego zrobili!... Znachorka była markotna.

—    Et!... cicho byście lepiej byli. Wy może myślicie, że dzie-wuazysko od gorąca tak oczerwlenlało? To tak z niej choroba

wylazła. Ino te trochę za prędko, więc 1 umorzyła niebogę. To wszystko przecie z mocy boskie).

We wsl_n!kt nie wiedział o przyczynie śmierci Rozalii. Utaarta "fawaucKT— Co trudno. WidaS f*^uiTjakhyft pJFze-znaczone. Alboż Th 'Jedno dziecko co rok we wsi umiera, 'sprzede zawsze Ich jest pełno!

Na trzeci dzień włożono Rozalię w święto zhebłowaną trumienkę z czarnym krzyżem, trumnę ustawiono w gnojownicach 1 powieziono dwoma wołami za wieś, tam. gdzie nad zapadniętymi mogiłami czuwają spróchnlafe krzyże 1 błałokore brasy. Na nierównej drodze trumienka skrzywiła się trochę na bok. a Antek trzymający się fałdów spódnicy matczynej Idąc za wozem myślał:

.Musi tam być śle Rozalce, kiedy się tak poprawia 1 na bok przewraca!...”

Potem — pokropił ksiądz trumnę święconą wodą. czterech parobków spuściło ją na szalach do grobu, przywaliło ziemią — 1 tyle wszystkiego.

Wzgórza z lasem szumiącym 1 te. na których krzaki rosły, zostały tam. gdzie były. Pastusi Jak dawniej grali na fujarkach w dolinie 1 życie szło. wciąż szło swoją koleją, choć we wsi nie stało jednej dziewuchy.

Przez tydzień mówiono o niej, potem zapomniano i opusz-czono świeży groo, na Którym tylko wiatr wzdychał i świergotały polne koniki.

A Jeszcze potem spadł śnieg 1 nawet koniki wystraszył.

W zimie gospodarskie dzleclchodziły do szkoły. A że z Antka AK spodziewała"'się matka żadnej pomocy w gospodarstwie, raczej zawadę. więc poradziwszy się kuma Andrzeja postanowiła oddać chłopcaTErnaukę.----'

—    A czy mnie we szkole nauczą wiatraki budować? — pytał Antek.

—    Oho! nauczą dę nawet w kancelarii pisać, byłeś ino był chętny.

Wzięła tedy wdowa czterdzieści groszy w węzełek, chłopca w garść i ze strachem poszła do nauczyciela. Wszedłszy do izby zastała go. Jak sobie łatał stary kożuch. Pokłoniła mu się do nóg, doręczyła przyniesione pieniądze 1 rzekła:

— Kłaniam się też panu profesorowi 1 ślicznie proszę, żeby mi wielmożny pan tego oto wlsusa wziął do nauki, a ręki na niego nie żałował Jak rodzony ojciec...