DSC02048 (8)

Dotychczasowe próby zachowania przy życiu zapalnie zmienionej miazgi nie były skuteczne. Próby te dotyczyły różnych preparatów, w tym antybiotyków i kortykosteroidów. Te ostatnie nawet nierzadko usuwały objawy zapalne, ale po 5 latach wyników pozytywnych było najwyżej 20%. Miazga najczęściej ulegała martwicy.

Z piśmiennictwa wynika bowiem, że kortyzon, hydrokortyzon i pochodne związki syntetyczne - mimo że działają przeciwzapalnie i przeciwalergicznie - nie powinny być stosowane nie tylko w amputacji przyżyciowej, ale w ogóle w leczeniu biologicznym, gdyż hamują procesy reparacyjne w miazdze.

Mechanizm gojenia się kikutów miazgi kanałowej, jeśli jest ona jeszcze zdrowa (nie zmieniona zapalnie) i ma zdolność tworzenia mostu zębinowego, przebiega podobnie jak w przypadku przykrycia bezpośredniego miazgi. W rachubę wchodzi oczywiście wyłącznie przykrycie preparatem wodorotlenkowo-wapniowym.

Ekstyrpacja w znieczuleniu

Ekstyrpacja w znieczuleniu (pulpectomia) polega na usunięciu miazgi zarówno kpi morowej, jak i kanałowej (wyłuszczenie miazgi). Zwana jest także metodą przyżyciową, a zawiera pewne elementy leczenia biologicznego. Metoda ta wykazuje zdecydowaną wyższość nad ekstyrpacją mortalną (po uśmierceniu miazgi). W przypadku ekstyrpacji, czyli wyłuszczenia miazgi w znieczuleniu, nie dochodzi bowiem do chemicznego uszkodzenia ozębnej w okolicy otworu wierzchołkowego, Łszczególnie między otworem fizjologicznym a anatomicznym.

Ma to bardzo korzystne konsekwencje:

1.    Otwór fizjologiczny, czyli miejsce największego przewężenia kanału (ryc. 215), leży w odległości 1-2 mm od otworu anatomicznego. Przestrzeń ta wypełniona jest tkanką ąaiazgowo-ozębnową, która ma duże zdolności metaplastyczne. Pozostawienie jej żywej może prowadzić do wytworzenia się tkanek cemento- lub zę-binopodobnych oraz zwężenia, a nawet obliteracji otworu wierzchołkowego.

2.    Podczas dewitalizacji miazgi brak jest kontroli penetracji środka dewitali-zującego. W konsekwencji nigdy nie wiadomo, w jakim stanie znajdzie się po dewitalizacji ta tkanka miazgowo-ozębnowa, która powinna pozostać żywa. W każdym bowiem przypadku tworzy się tkanka ziaminowa, w wyniku nacieku leukocytamego i linii demarkacyjnej. Dalszy los tej tkanki ziaminowej może być różny, często niekorzystny dla leczonego.

3.    W okolicy wierzchołka korzenia kanał główny tworzy bardzo często deltę (ryc. 216), której nie można żadnymi sposobami ani włączyć do światła głównego kanału, ani wypełnić. Pozostawienie w tej delcie korzeniowej żywej miazgi jest najlepszym biologicznym rozwiązaniem, którego nie zastąpi żadne, nawet najbar-dziej szczelne wypełnienie kanału.

Metoda wyłuszczenia miazgi w znieczuleniu jest ponadto konsekwentnym rozwiązaniem leczniczym przypadków pulpopatii nieodwracalnych, w których nie można liczyć na powodzenie amputacji przyżyciowej, ze względu na podejrzenie zajęcia procesem chorobowym całej miazgi, a więc i kanałowej. Wybór metody amputacji przyżyciowej lub ekstyrpacji przyżyciowej zależy więc od doświadczenia lekarza oraz od warunków technicznych i anatomicznych. Skuteczność metody