DSC02072 (4)

PROWOKATOR OWA (wstydliwie, chowając robótkę) — Eee... takie tam. To tylko lampasy do kalesonów mężowi. On się tak źle czuje w cywilnym garniturze... Chce mieć zawsze na sobie choćby jakiś szczegół wojskowy, choćby pod spodem... (nagle zmieniając ton, błagalnie) Panie naczelniku!

Naczelnik Policji (rozglądając się) — Cóż takiego?

Prowokatorowa — Niech pan go zwolni z tej służby. Niech on już nie chodzi prowokować po cywilnemu.

Naczelnik Policji — A dlaczegóż to?

Prowokatorowa — Nikt nie wie, jak on zmizemiał, jak zbiedniał, odkąd musi chodzić po cywilnemu. On nie może żyć bez munduru. On usycha.

Naczelnik Policji — Trudno, proszę pani. Prowokuje się zawsze po cywilnemu.

Prowokatorowa — Nie dałoby się chociaż w czapce? Zawsze byłoby mu lżej.

Naczelnik Policji — Nie, proszę pani. Czapka zwracałaby uwagę.

Prowokatorowa (tonem zwierzeń) — Ano, rzeczywiście. Już tyle czasu, jak on nie ma kogo zaaresztować. Przy panu naczelniku to on pewnie tego nie pokazuje, ale w domu to się zrobił ciężki i nie do wytrzymania. Jedno nowe aresztowanie by mu znowu dobrze zrobiło.

NACZELNIK Policji (sentencjonalnie) — Bez prowokowania nie ma aresztowania.

Prowokatorowa (| tępym smutkiem) — Ja już i w to wierzyć przestała.

Naczelnik Policji — A pani nie zna kogoś, kto by się nadawał?

Prowokatorowa — Gdzie tam! Wszystko to lojalne, że niech ręka boska broni. Zresztą jakby co było, tobym pierwsza mężowi powiedziała, żeby się nie męczył. On mnie i tak zawsze wypytuje.

Naczelnik Policji — No a sąsiedzi? Może dalsi krewni?

Prowokatorowa — Iiiii, też prawomyślne. Był jeden starszy człowiek na naszej ulicy, co narzekał, ale jemu chodziło o podagrę, a nie o rząd. A i on zaraz umarł. Pewnie z ostrożności.

NACZELNIK Policji — No tak. Wszędzie spokojnie, wszędzie cicho... A jak pani poznała swojego męża?

Prowokatorowa — E, to już dawno, panie naczelniku. On doniósł na mnie, ja doniosłam na niego i takeśmy się poznali.

Naczelnik Policji — Dzieci macie?

PROWOKATOROWA — Dwoje, ale teraz są zamknięte. Wypuścić je?

Naczelnik Policji — Nie, nie chciałbym przeszkadzać. Wpadłem tylko, żeby zobaczyć się z pani mężem.

Prowokatorowa — Może już jest. On najpierw zawsze podsłuchuje na schodach. Zaraz zobaczę.

Wychodzi■ Cichnące kroki po schodach. Otwiera się okno, przez okno wchodzi Sierżant, w cywilu, nieprzemakalny płaszcz i mały zielony kapelusik trzyma w ręce.

SIERŻANT — Pan naczelnik u mnie! Co za zaszczyt!

Naczelnik Policji — Psst. Jestem nieoficjalnie. Porozmawiamy jeszcze o tym. Dlaczego nie wchodzicie drzwiami?

SIERŻANT — Przyszedłem przez dachy, bo myślałem, że może tam będzie coś nielegalnego. I tak musiałem już wracać do domu, myślę sobie — to już wrócę dachami. Jedna droga, a może coś się trafi. Bo na dole w dalszym ciągu wszystko w porządku.

Naczelnik Policji — No i co?

SIERŻANT (rozkładając ręce) — Ano nic, panie naczelniku. Tyle że ptactwo. Żony nie ma?

Naczelnik Policji — Wyszła na schody, bo myślała, że tam jesteście.

Sierżant — Ona zawsze podsłuchuje na schodach, to jej zejdzie. Nie obrazi się pan naczelnik, że się teraz przebiorę? Ja bez munduru jestem jak goły.

Naczelnik POLICJI — Możecie się przebierać, ile chcecie. Jesteście u siebie w domu i macie przecież wolny dzień.

Sierżant (wszedłszy za parawan) — Ano mam. Ale pomyślałem sobie, że może akurat dziś się uda, i wyszedłem. Prowokowałem trochę przed południem, ale znowu wszystko na nic. Chodzą tylko i wiwatują.