DSC02550 (3)

Wszak dziś powrócił, jeździł w kraj daleki Snu potrzebują troskliwe powigk^^_

On przecie nie spi, — Posłano na zwiady, Nie spi; lecz żaden z pałacowej straży Ani z dworzanów, ani z panów rady Do progu jego zbliżyć się nie waży. Darenpnie poseł i grozi, i prosi,

Groźłia i prośba na nic się niefprzyda; i Kazano wreście obudzić Rymwida.

On wolą pańską nosi i odnosi,

On ,głową w radzie, prawą ręką \y boju; Jego nazywa książę drugim sobą,

W obozie, w zamku, jemu każdą dobą Wstęp do pańskiego otwarty pokoji^^_

W pokoju ciemno i tylko od stoła

aganiec światłem konającym płonął, itawor chodził po gmachu dokoła,

A potem stanął i w myślach utonął, i Słucha, co Rymwid o Niemcach powiada,

Ale mu na to nic nie odpowiada.

To się rumieni, to wzdycha, to blednie,

Wydając twarzą troski niepowszednie.

Poszedł ku lampie, żeby ją poprawił,

Wrzkomo poprawia, a do głębi ciśnie;

163J troskliwy — w znaczeniu staropolskim ^'.stroskany, pełen troski

166] panowie rada — Poeta zastosował tu w obrazie średniowiecznej Litwy termin z zakresu dawnego polskiego prawa państwowego: panowie rada — to dostojnicy stanowiący przyboczną radą władcy (później Zwani z łacińska senatem, senatorami).

IS3] wydając twarząi— wyrażając twarzą.

[34) żeby ją poprawił — składnia spotykana w staro-polficzyinie pod wpływem łaciny (podobnie np. w. 225, 476, 483).

[Bó] wrzkomo — (stpol.) rzekomo, niby to.

%

Wcisnął nareście i całkiem zadławił,

Nie wiem, przypadkiem czyli też umyśnie.

) H , że poskromić nie mógł wnętrznej wrzawy 1 w pogodniejsze wystroić się lice;

⁹⁰ A jednak nie chciał, by sługa z postawy Zgadnął pańskiego serca tajemnice.

Znowu komnatę obchodzi dokoła,

Lecz kiedy okna kratowane mijał,

Widna przy blasku miesięcznego koła,

Co się przez szyby i kraty przebijał,

Widna posępność zmarszczonego czoła, Przycięte usta, oczu błyskawica surowego zagorzałość

otem w róg gmachu zwraca się z pośpiechem, ¹⁰⁰ Każe podwoje zamknąć Rymwidowi,

Siadł i z kłamliwą spokojnością mówi,

Szyderskim mowę zaprawując śmiecher

«Wszak mi sam z Wilna przywiozłeś, Rymwidzie, Że Witold, pan nasz^możny i łaskawy,⁵ Miał mię podwyższyć książęciem na Lidzie I spadłe dla mnie pd żonie dzierżawy,

Jak swoję własność lub zdobycze cudze,

Lita worowi podarował słudze?» —

«To prawda, książę». — «My więc po te dary,

^1,0 Jako przystało, wystąpimy

[88] snąć — (stpol.) zapewne — wnętrzn^ wrzawa — wewnętrzne wrzenie, wzburzenie. J

[98] zagorzałość — ogień wewnętrzny, zaciętość.

[105]    podwyższyć książęęiem — wynieść na księcia, mianować. — Lida —- miasto mniej więcej w połowie drogi między Wilnem a Nowogródkiem, w XIV w. stolica księstwa lidzkiego: zamek w Lidzie zbudowąń miał Giedymin.

[106]    dzierżawy — posiadłości, ziemie będące w czyimś władaniu.

19