DSC04037

D4 u a i'i

D4 u a i'i

gywnc r	ui ich rzeczni)	p.eueze, i dobrze WOhOWI	nymi	facjami korytową,«
sUroriti	czy i in.
W tj	ikiej sytuacji	szanse na szybkie 1 doi	kładn / od i	e !'OZpOZ)omoWttfrif 1
osadów	flfopkjutocoAik	ich nie Hi| wielkie. Próbj		worzenla zmian w 9
szacie n	tólinnoj St	uchlik, 1975) su bardzo o	enna,	ale cięż (loty* |
cza one	osadów. któi	'e powstały w okresie p	rzyna	jmniej dwukrotnie
dłuższym nil utwory		plejstocenu lodowcowego.	Dlati	■{•o też zmiany kii* 1
matyczn	e odtwarzane	na ich i >od#tawi© dotyczy	stosi	inko w u małych od* 9
cinków c	'zasu.
W ni:	niejszej publik	ineji do osadów z Niżu Pc	siakie	go zastosowano po* ■
dział col	plejstocenu opi	'acowany dla regionu połi	idniowomazowiecko-pod* 1

t

1

<

I

laskiego prasę* J. E. Mojskiego (1964) w dolinie środkowego WiepnsaJ a takie międzyrzecza Wisły i Bugu na północnym przedpolu Wyżyny! Lubelskiej. Podział ten jest oparty na cechach litologicznych i warun-1 kach paleomorfologicznych osadów eoplejstoceńskich, jako kryteriach, które na obecnym etapie badań mogą być najpowszechniej stosowane! w rozpoziomowaniu osadów eoplejstoceńskich.

Osady te podzielono na dwa poziomy: kozienicki i krasnostawski,! Ich ranga stratygraficzna jest jednak zapewne wyższa i odpowiadają « one przynajmniej takim jednostkom, jak zlodowacenie i interglacja! j w podziale plejstocenu lodowcowego. Osady każdego z obu poziomów na 1 Niżu Polskim i wyżynach środkowopolskich (poza regionem świętokrzyskim) opisano poczynając od wschodu ku zachodowi i północy, zgodnie z ich rozmieszczeniem przedstawianym na mapach (E. Riihle, 1965a; ; J. E. Mojski, E. Riihle, 1965; S. Z. Różycki, 1965a, 1967a; część niżo-j wa — również A. Makowska, 1976a). Pominięto podobne pod względem litologicznym osady znane od dawna w północnej części Niżu Polskiego, a to ze względu na ich dyskusyjny wiek. Na zakończenie przedstawiono także profile eoplejstoceńskich osadów jaskiniowych wraz ze sta-; nowiskami fauny.

Osady poziomu kozienickiego na Wyżynie Lubelskiej występują na wysokości do 30 m ponad dnem współczesnych dolin, na przedplejsto-J ceńskich powierzchniach zrównań na utworach kredy górnej.

Do poziomu kozienickiego należą osady znane z większości stanowisk opisanych przed laty przez A. Jahna i M. Turnau-Morawską (1952). Należy tu wymienić profile w Sułowie nad górną Bystrzycą, w Krzczono-j wie, Chełmie, Hołubiu, Zadębcach (M. Prószyński, 1952; J. E, Mojski, 1965e). Niektóre inne profile znajdujące się w zestawieniu u A. Jahna (1956) są, jak to wykazały późniejsze badania, bądź starsze, bądź młodsze od eoplejstocenu.

Profil litologiczny osadów poziomu kozienickiego w zachodniej czę-l ści Wyżyny Lubelskiej jest odmienny od profilu tego poziomu w części wschoaniej (A. Jahn, 1956; J. Morawski, 1960), co jest spowodowane do- i pływem materiału z różnych obszarów alimentacyjnych.

W części wschodniej wyżyny eoplejstocen jest zbudowany z piasków I i piasków z otoczakami rogowców, krzemieni, wapieni litotamniowychjj kwarcytów i zlepieńców muszlowych. Miejscami odsłaniają się piaski i różnoziarniste i gruboziarniste, przekątnie warstwowane z otoczakami skał kredowych, wapieni serpulowych i krzemieni. W Zadębcach koło I Hrubieszowa M. Prószyński (1952) znalazł w takich właśnie osadach dolną szczękę Ursus etruscus Cuvier i szczątki Valvata bronni. Źródłem, I

I

i

i

(

i

(

i

j

i

\

1

i

1

F

a

r

s

n

s

n

g

n

b

b

c;

Z!

l:

le

łą

oi

ni

ro

wi

Si.

ste

pn

mi