DSC04042

nit' piasiciyitych, miąŻMSośoi około 17 m> W omaduch cyklu trztci&go od dołu (?) wiajdujo Alę WAratwA gytli llAito*torfiASt0j z wiwiunltem, prze-chodsącej 1'ttejttlnic w brurmtnoHzary mulok miąższości (nie przebitej) (i.łł m% Wiok gytii ni® jt\st jusny. WedJug analizy pyłkowej, wykonanej prses Z. Horówko-Dłubakową, gytia mogła powstać w schyłkowej czyści interglacjału kromorskiego. Badania petrograficzne (B. Kosmowska-Ce-ranowiei, 1978) świadczą o możliwości starszego wieku osadów z Cete-nia niż kromorski i do takiego poglądu skłania się A. Makowska, pozostawiając tę kwestię otwartą. Wprawdzie profil nie osiąga spągu czwartorzędu, to jednak jego sytuacja paleomorfologiczna może świadczyć o analogii do poziomu kozienickiego, a wówczas kromerski wiek osadów z Cetenia należałoby raczej wykluczyć.

Przeciwko korelacji profilu z Cetenia z poziomem kozienickim przemawia jednak stały udział w osadach skał krystalicznych we frakcji poniżej 2 mm średnicy. Piaski z domieszką żwiru, rozpoczynające osady trzeciego cyklu akumulacyjnego, a więc podścielające gytię ilasto-tor-fiastą zawierają we frakcji 1—2 mm do 1%, a we frakcji 0,5—1 mm do 0,3% ziarn skał krystalicznych. W osadach cyklu czwartego udział okruchów tych skał wynosi odpowiednio już 5,7 i 3,6%. Są to wartości znacznie wyższe niż występujące w osadach poziomu krasnostawskiego eoplejstocenu i świadczą one o znacznie młodszym wieku profilu z Cetenia, nie wyłączając którejś części neoplejstocenu.

W rejonie ujścia Pilicy do poziomu kozienickiego należy zaliczyć szczegółowo zbadane przez Z. Sarnacką i M. Krysowską-Iwaszkiewicz (1974) oraz przez Z. Sarnacką (1978) osady eoplejstoceńskie nazwane przez te autorki serią Łękawicy. Seria ta leży hipsometrycznie wyżej niż druga seria eoplejstocenu w tym rejonie, nazwana serią Magnuszewa, bo na wysokości 103,7—77,5 m n.p.m. (na północy). Osiąga ona miąższość do 27,1 m w profilu wiertniczym w Łękawicy i składa się według Z. Sarnackiej z osadów czterech cyklów sedymentacyjnych, od piasków ze żwirem w dole do mułków w górnej części każdego z nich. W mułkach cyklu najstarszego znajdują się ziarna pyłku, głównie Picea i Pinus, oraz kilkuprocentowe zawartości ziarn pyłku Quercus, Abies, Tilia, Corylus i Fagus, a także do 15% Carya i Pterocarya łącznie. W osadach trzeciego cyklu znaleziono drewna Picea yunnanensis Vil-morin, P. wilsonii Masters i Alnus. Te górnoplioceńskie drewna mogą znajdować się na złożu wtórnym.

Osady serii Łękawicy charakteryzują się według obu autorek prze-wagą granatu nad cyrkonem w składzie minerałów ciężkich, gdy tymczasem w serii Magnuszewa cyrkon przeważa nad granatem. Ponadto w serii Łękawicy zaznacza się duży udział kwarców, piaskowców, rogowców karpackich i lidytów, a więc żwiru typowego dla osadów poziomu kozienickiego. Różnice w składzie obu serii autorki tłumaczą innym obszarem alimentacyjnym (seria Łękawicy — stożek Wisły, a seria Magnuszewa — stożek Wieprza). Wydaje się jednak, że bardziej prawdopodobny jest starszy wiek serii Łękawicy i włożenie w nią serii Magnuszewa. Ta ostatnia odpowiadałaby zatem poziomowi krasnostawskiemu eoplejstocenu.

Najbardziej północna część zasięgu omawianego poziomu jest znana z Warszawy i jej, głównie zachodnich, okolic. Jest to rejon, skąd pochodzą pierwsze opisy osadów określanych później jako „preglacjalne”