DSC04126

‘NN    III'.'Ili III mwil/mi<ll/.VNHI 143

iowy (śwlt>rkowo-Jioinowy) uMlągitąć optimum w okresie jodłowo-i ,\ym. Schyłkową eseęso tego ociepleniu ponownie rozpoczyna okres _wy tym razem aoanowo-brzozowy, a kończy okres panowania brłotowo-sosnowyoh.

N ijmłodszy (IV) cykl erozyjno-akumulacyjny jest reprezentowany is;ulv piaaicnyato-iwirowe i muły zachowane zarówno w profilu " oNzewic, jak i tłarkowic Mokrych bezpośrednio pod gliną zwałową i iowacenia środkowopolskiego (fig. 48). Według S. Z. Różyckiego 'I984b) akumulacja stropowej części tych osadów odpowiada roz-* -o i owi potężnego zastoiska w dolinie dolnej Pilicy, którego utworzenie . I₀ wynikiem zabarykadowania tej doliny i doliny środkowej Wisły nasuwający się od północy lądolód zlodowacenia środkowopolskie-

itią. 48). Stwierdzone w tych osadach mułki ze szczątkami flory (Wi-taszyn nad Pilicą) dowodzą rozwoju lasów sosnowo-brzozowych ze zna-czną ilością roślinności zielnej (fig. 49).

Analiza całości materiałów dotyczących procesów i osadów intergla-cjatu mazowieckiego na obszarze zachodniej części regionu świętokrzyskiego pozwala na podjęcie próby odtworzenia przebiegu głównych dolin rzecznych w czasie tego interglacjału (fig. 50). W południowej części wspomnianego obszaru dna tych dolin układają się na wysokości od 200—220 m n.p.m. w rejonie kieleckim, do około 136—150 m n.p.m. w rejonie Przedborza. Doliny te uchodziły ku zachodowi i, być może, stanowiły wschodnie dorzecze dużej rzeki interglacjalnej, której dno w strefie rowu bełchatowskiego leży na wysokości 100—117 m n.p.m. (M. D. Baraniecka, Z. Sarnacka, 1971). W północnej części wspomnianego obszaru doliny interglacjału mazowieckiego są głębsze, a ich dna leżą na wysokości od 140—160 m n.p.m. w rejonie Końskich, Opocziia i Szydłowca, do około 90 m n.p.m. w rejonie Nowego Miasta nad Pilicą.

Tak głęboko sięgająca erozja rzek interglacjalnych w północnej części regionu świętokrzyskiego była zapewne wynikiem ówczesnych ruchów wznoszących, głównie w strefie Garbu Gielniowskiego oraz wschodniej części Wzgórz Koneckich i Wzgórz Opoczyńskich, często określanych mianem Gór Przysusko-Niekłańskieh, stanowiących południową część wielkiej jednostki strukturalnej nazwanej ostatnio wałem środ-kowopolskim.

W strefie Przedgórza Iłżeckiego i Wyżyny Opatowskiej zarówno znaczne zniszczenie osadów zlodowacenia południowopolskiego, jak też charakter i rozmiary dolin kopalnych rozcinających te osady oraz niżej występujące skały przedczwartorzędowe (J. Samsonowicz, 1934; K. Poża-ryska, 1948; C. Radłowska, 1963; M. Bielecka, 1969; J. Bartosik, 1972; D. Kosmowska-Suffczyńska, 1972) świadczą o podobnym przebiegu interglacjalnych procesów erozyjno-denudacyjnych jak na poprzednio opisanych obszarach. Interglacjałowi mazowieckiemu odpowiadają tu żwiry i piaski z materiałem kredowym i skandynawskim stwierdzone w dolinie dolnej Kamiennej (fig. 18) oraz opisane przez K. Pożaryską (1948) i D. Kosmowską-Suffczyńską (1972) żwiry i piaski zachowane w stropie gliny zlodowacenia południowopolskiego w rejonie Bałtowa, Ostrowca Świętokrzyskiego i Kunowa.

Również na obszarze położonym na północ od doliny Kamiennej (C. Radłowska, 1963; J. Bartosik, 1972), zniszczenie, a nawet wyprząt-nięcie glin zwałowych zlodowacenia południowopolskiego i głęboka ero-