DSC04238

IN ftWII 255

IN ftWII 255

trymi

kości 5,8 m, i pyl@k drzew >r Jest ponad

i miąższości 5,17 m. W dolnej Lan zachowania zlarn pyłku l spor w ilości 30—70%, ale w najniższej "0%. Wśród pyłku roślin drzewia-

jej

_s/ości 3,0 m, przykryte szarymi mułk czyści profilu, do głębo' j('st zły. Przeważa tam części pyłku traw i sp«

stych przeważa pyłek sosny, Wśród traw najwięcej jest Artemisla; udział osiąga w dolnej części 62,5% (fig. 100):

Wyższa część profilu, do głębokości 0,83 m, charakteryzuje się lepszym stanem zachowania pyłku i spor oraz większym bogactwem rodzajowym. Udział pyłku roślin drzewiastych, głównie sosny, wzrasta U u górze od 68,3—85,6%. Pyłek drzew liściastych występuje w pojedynczych, zniszczonych ziarnach.

Zmianom w składzie i stopniu zachowania pyłku i spor w obu warstwach odpowiadają zmiany w składzie okrzemek. W niższej części profilu okrzemek jest mało, a z 68 aż 65 są to gatunki słodkowodne, żyjące w rozległych zbiornikach jeziornych z niską temperaturą strefy przy-dennej. W wyższej części profilu spośród 168 gatunków aż 156 jest słodkowodnych, a tylko 12 żyje w wodach słonych. Te zresztą występują w profilu na złożu wtórnym.

Korelacja wiekowa osadów z dna Zatoki Gdańskiej z podziałem stratygraficznym zlodowacenia północnopolskiego jest zdaniem autorów cytowanej pracy wstępna. Być może dolna część profilu odpowiada starszemu dryasowi, a część górna allerodowi. Znaczna miąższość osadów w porównaniu z innymi profilami tego wieku ma być spowodowana intensywną sedymentacją.

region Świętokrzyski Zlodowacenie środkowopolskie

Lądolód zlodowacenia środkowopolskiego objął swym zasięgiem jedynie północną, północno-zachodnią i północno-wschodnią część regionu świętokrzyskiego i pozostawił tam od jednego do czterech poziomów dachówkowato nakładających się glin zwałowych odpowiadających kolejnym fazom w obrębie stadiału maksymalnego (odry-radomki) tego zlodowacenia (I. Jur kie wieżowa, K. Mamakowa, 1960; S. Z. Różycki, 1961a, 1964a, 1967a, b, 1972a; R. Czarnecki, D. Kosmowska, E. Mycielska, 1961; R. Czarnecki, 1969; C. Radłowska, 1963; E. Mycielska-Dowgiałło, 1986; M. Bielecka, 1969; J. Bartosik, 1970, 1972; L. Lindner, 1970b, 1971a, 1977i, 1979; A. Żołnierz, 1971; K. Grzybowski, 1972; J. Byczewska, 1971, 1972; D. Kosmowska-Suffczyńska, 1972; J. Szajn, 1978; J. Lewandowski, 1977).

Zarówno centralna, jak i południowa część regionu świętokrzyskiego znalazła się w tym czasie w strefie ekstraglacjalnej, gdzie zachodziła początkowo sedymentacja lessów, a następnie potężna akumulacja dolinna oraz wietrzenie i procesy mrozowe typowe dla obszarów perygla-cjalnych (T. Klatka, 1962, 1965, 1976; J. Łyczewska, 1960a, b, 1968, 1969, 1971, 1972; C. Radłowska, 1966; M. Hakenberg, L. Lindner, 1971; L. Lindner, 1971b, 1977h, i; L. Lindner, J. J. Braun, 1974; L. Lindner, W. R. Kowalski, 1974; P. Filonowicz, 1972; A. Walczowski, 1972; O. Góźdź, 1975; J. Giżejewski, L. Lindner, 1977).