DSC05005 (2)

Ludy Europy, gnębione przez Turków,

Płaczcie nad śmiercią niegodną Łaskiego!

Tobie zaś w strasznej tej chwili, ojczyzno, Przystoi jeszcze bardziej gorzko płakać.

Kwiat najpiękniejszy z twego wiślanego Ogrodu usechl, w nędzne opadł błoto.

A tak gorąco pragnął resztę życia Tobie jedynej oddać — choć i wtedy,

Gdy żył na dworach królów cudzoziemskich, Twojej się chwale przysługiwał. Przecież Wiesz dobrze o tym, jak wiele zyskuje Ojczyzna z blasku ulubieńca sławy.

Już to, że tyle lat bronił Panonii,

Tyle rozegrał bitew w tamtym kraju,

Turkowi nie dał korzystać z grabieży —

Czyż to nie było dobre i dla ciebie?

Zysk Panończyków jest i waszym zyskiem, Polacy; w jednej żeglujecie łodzi.

Dopóki trwała Panonia, przedmurzem Była i polskiej, i niemieckiej ziemi;

Gdy padła, jakież dla nas bezpieczeństwo?

Usta, by groźnej nie rzec wróżby, milkną; Milkną, lecz w myślach i w świecie (majaczy Groza — o, niech ją rozegnają wichry! Jakżebym pragnął, byś w senacie teraz Zasiadał, bardziej niźli kiedykolwiek,

O, Łaski! Próżno! Jakież cię życzenia,

Jakież modlitwy wyrwą z paszczy grobu,

Jeśli cię nie mógł ocalić twój rozum I wszystkie, których nie zliczę, talenty?

Sam zresztą — gdyby modły się spełniły I gdyby raczył Bóg twe ciało wskrzesić — Może nie zechciałbyś powrócić do nas Z tej swojej cichej wędrówki przez wieczność.

Żyj w Bogu, skoro nie mogłeś tak długo Żyć dla nas, jakby pragnęła ojczyzna, Jakbym ja pragnął! Ty zaś postaw, mężu Spod znaku Lilii, ozdobo Sarmacji,

Zmarłemu pomnik, a jałowych żalów Zaniechaj. Brama losu — niewzruszona. Zmarłemu pomnik — tylko to w miłości Możesz uczynić, a nic już innego.

Ja też mu złożę hołd, kiedy na grobie Wyryję takie słowa: TU SPOCZYWA ŁASKI, ULISSES SARMACKI — I WIĘKSZY OD ULISSESA, GDY ZNAJDZIE HOMERA.

59