DSC05459 (4)

98

1891-1893 według konkursowego projektu z 1888 r. autorstwa    I

Stryjeńskiego (1849-1943) i Władysława Ekiełskftego (1855-1927). Jego ^ I lożystą fasadę urozmaica plastycznie, na sposób barokowy, ukształtoaga, I zryzalitowana część środkowa z kopułą w zwieńczeniu. W formach dopatrywano się wpływu krakowskiego renesansu. Twórcy tego gmach* I będą należeli do najwybitniejszych architektów Krakowa następnych Ui.(ąl szczególną uwagę zasługuje postać T. Stryjeńskiego, Polaka urodzonego ą I obczyźnie, w Szwajcarii. Po studiach w Zunchu u Gottfrieda SeagS praktykował on w Wiedniu i Budapeszcie, po czym pracował kilka lat jsfcs I budowniczy rządowy w Peru, aby ostatecznie zdecydować się w 1878 r. ą I osiedlenie w ojczyźnie swego ojca. Jedną z jego pierwszych prac w Kraków* I była willa własna w stylu północnego renesansu o ceglanych elewacjach I skontrastowanych z elementami kamiennymi 1 tynkowanymi (1883). ElucUś I studiował na Politechnice w Wiedniu, gdzie następnie pracował u boks I H. von Fcrstla przy budowie gmachu Uniwersytetu. Po powrocie związał się I z biurem T. Stryjeńskiego, ale jodynie na krótko.

Bogate i ozdobne motywy renesansowe znalazły także zastosowane I w budynku poczty głównej (1889) u zbiegu ulicy Kolejowej (ob. Westerplatte) 1 i Wielopole, który otrzymał zaokrąglony narożnik nakryty wyniosłą kopulą I o barokowym charakterze. Gmach ten zaprojektował wiedeńczyk Fryderyk 1 Sety, który był także autorem mniej ciekawego architektonicznie gmach* 1 poczty lwowskiej. Inny wiedeńczyk, Karol Borkowski, zaprojektował Miejską I Kasę Oszczędności, która otrzymała elewacje w duchu manieryzmu ruda-1 landzkicgo.

Najbardziej reprezentacyjnym gmachem okresu dojrzałego historyzaud zamykającym len okres, stał się budynek Teatru Miejskiego (obecnie ss.

J. Słowackiego). Wzniesiono go w latach 1891—1893 według konkursowego projektu z 1889 r. autorstwa Jana Za wiejskiego (1854-1922), absolwenta wiedeńskiej Politechniki, który również praktykował u znanego tamtejszego j twórcy H. von Fcrstla przy budowie gmachu Uniwersytetu. Był to widio sukces młodego twórcy, którego praca została skierowana do realiafl mimo że 1 miejsce w konkursie zajął projekt T. Pry lińskiego wykonany pesf współpracy z wiedeńską spółką „Felłncr i Helmcr".

Teatr otrzymał typowe dla tego rodzaju obiektów dekoracyjne fonny f neorenesansowc. z fasadą ukształtowaną przez trójarkadową palladiańską. f loggię flankowaną dwoma małymi wieżyczkami. Charakterystycznym akces- ¹ tem dekoracyjnym był attyka nawiązująca do form renesansu krakowskiego, 1 otaczająca kopułę wieńczącą widownię. Wnętrza, z dekoracyjnym foyer ona i widownią otoczoną balkonami i lożami, otrzymały bogaty wystrój.

W końcu lat osiemdziesiątych rozpoczął w Krakowie działalność jodan z najbardziej oryginalnych twórców polskiego historyzmu, Teodor TitoaMi (1857-1910), absolwent Politechniki Lwowskiej. Rozgłos przyniosła mu sen*,'

fp

1 Kfrt^ów