DSC08624 (4)

PRZEDMOWA

Czas nareszcie przestać pisać o sztuce. Co innego zapewne mamy [teraz w głowie i w sercu. Improwizowaliśmy najśliczniejsze poema N a-Irodo wego Emv s t a n i a! Życie nasze~już jest poezjąTZgiełk orę-fza i huk dział. — Ten będzie odtąd nasz rytm i ta melodia.

Nie literatura polska,, ale polski kraj, szeroki", bujny z wszystkim ludem swoim, z łanami i stepami. Taki, jaki był przed wiekiem, niechaj nas przede wszystkim zajmuje. Niewielu znąjdę.czytelników! Cieszę się z tego. Ogłosiłem przed rewolucją wydanie niniejszego dziełka. — W paśmie rozszerzyło się nad zamiar autora, tak że dwa tomy całość składać mają. — Bóg wie, kiedy wyjdzie tom drugi. Z drżeniem w sercu drżącą ręką kreśliłem ostatnie stronice tego pierwszego tomu na dni kilka przed 29 Listopada! Były to chwile niepewności. Okowy brzęczały w słuchu moim. Samotność więzienia (mnie tak dobrze znanego) jak mgła szerzyła się w mojej duszy. Niebo to wszystko odmieniło na lepsze! — Skoń-czywszy pierwszą część, wszystkie egzemplarze mojego pisma na to ska-"zuję. żeby butwrały w księgarniach, póki nie odzyskamyTiyTu politycznego.

Pisałem w Warszawie dnia 14 grudnia 1830 r.

Maurycy Mochnacki