DSC06633 (2)

X WIADOMOŚCI BIOGRAFICZNE °j3^rXX

r/>ńsc> już wcześniej spędzali tam czasem wakacje, a na dwa lata przenieśli się w listopadzie 1047 r.. „żegnani przez przyjaciół jak ludzie, co do których równowagi umysłu można mieć pewne wątpliwości”, jak wspominał Wierzyński¹.

Decy zja ta jednak okazała się nadzwyczaj szczęśliwa, gdyż pobyt w samotiłoscł iuc tylko zaowocował biografią Chopina, lecz równjgŁJlową.fid4 twórczości lirycznej W r. 1949iikaaałosTę angielskie tłumaczenie Ź}£ki. Chopina.7. przednłOwą^rtur^Rur SnsteTna, które przyniosło Wierzy aśłuemu międzynarodowe uz-^nfigTflKlnP fVWliilijiilHi im na-wiele języków. Następnie, w t Sw uttałal łhmr wierszy Korzec maku, inicjującjTdrtigi, powojenny okres jego twórczości poelyclćiejT W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiąty ch wydał sześć tomów liryków- i ~dwie 2jfei prozą Cygańskim wozenT KUasta, ludzie, ksiąikrto-zbiór o cha rak terze autobiograficznym, Tfaktui~ącycn o podro-zadL-dztcłach Jitoatury 1 plastyki oraz o ludziach, z którymi sporykąl^ się Wierzyński W tym samym_1966 roku ukazał się dtH tpm prozy, ząiyluk>wany3^I^prvwatna. Ameryka, zawierający — na tle kraju, w którym zamieszkał — sylwetki twórców sztuki lub opisujący własne przeżycia autora.

Rseistyka Wierzyńskiego odznacza się takimi walorami arty_r stycznymi, jak: wyczucie ożycia przyrody, wrażliwość na urodę śwutaTspostrzegawczość przy charakterystyce posta-c1 spore umiejętności komentowania dzieł sztuki Język tej prozy jest swobodny i precyzyjny, kiedy trzeba — różnorodny TbOgaiy, ulubionym rozmiarem są krótkie teksty, najwyżej kilkunasto-strooicowe.

W okresie powojennym autor tomu opowiadań Pobojowisko współpracował z Radiem Wolna Europa, ogłaszając tam m.in. pamiętnik, który będzie drukowany we fragmentach w wiele lat po jegp śmierci. Pisywał sporo listów, prowadząc długoletnią korespondencję z przyjaciółmi — zebrane kiedyś wypełnią kilka

tomów. W ostatnich latach życia próbował pisać powieść o losach polskich emigrantów z poprzednich fal uchodźstwa.

Często wyjeżdżał ze Stanów Zjednoczonych, odwiedzając ulubione miejsca~~we Włoszech li Eiancji, zanurzając Się w" Tuiilturalne, polityczne i towarzyskie życie polskiego Londynu. Odbył też długą podróż do Japonii, aby uczestniczyć w kongresie PEN-Clubu. W połowie lat sześćdziesiątych przeniósł sie na stałe do Europy, IcJ^ącliIHpokoihirpó naszym kontynencie i szukając odpowiedniego mieisca do osiedlenia się. Przeważnie miesiące letriiespędza w Londynie, a pozostałe we Włoszech; odwiedza też Grecję, bywa w Paryżu. W czasie owych wędrówek dochodzą do niego propozycje powrotu, a przynajmniej odwiedzenia kraju; spotyka też dawnych znajomych i zawiera nowe przyjaźnie. Oto jakim zapamiętał go Zbigniew Herbert:

Ujmującą cechą osobowości Kazimierza Wierzyńskiego było to, że nie był on poetą na pokaz, poetą zaprzątniętym swoją rolą, poetą rozprawiającym tylko o sprawach ducha i literatury. Był wyzbyty pozy, jak niewielu znanych mi twórców — serdeczny, ciepły, skłonny do przyjaźni, bezpośredni.

Jego napięta wrażliwość na wychwytywanie wszystkich uroków świata była niezrównana. Podziwiałem go za to².

W końcu lat sześćdziesiątych pogarsza się stan zdrowią poety i rośme^ęsIarora^^za^yjć^zn^T^ęrczwart^ “UJ u tego, 1959 t: ukończył praćę nad kolejnym tomem wierszy, około południa Telefonował do Biblioteki Polskiej w Londynie. Dlatego wielkim zaskoczeniem była jego śmierć tego samego dnia wieczorenj; było coś symbolicznego w falccierże pracując w Londynie nad Snem marą, zakońcźył swoj “„sen życia”. Może najtrafniej wyraził zaskoczenie odejściem autora Czarnego poloneza i przekonanie o jego nieprzemijającej młodości — Józef Wittlin, pisząc w pożegnalnym wspomnieniu:

1

ibidem, s. 30.

2

Z. Herbert, O Kazimierzu Wierzyńskim zapiski do wspomnień. (W przededniu ukazania się wierszy zebranych), «Tygodnik Powszechny* 1972, nr 14, s. 7.