DSC09257

236

(6)

Osadzenie cząstek proszku powodowane jest oddziaływaniem sił

_F _ Q • Qi _ _Q dtp

e.r² dr ’

gdzie:

Q - ładunek cząsteczki,

Qi - ładunek odpowiadający powstały przez indukcję na powierzchni przedmiotu,

q> - potencjał miejscowy cząsteczki w odległości r od powierzchni,

Ea - stała dielektryczna materiału znajdującego się pomiędzy cząsteczkami proszku a powierzchnią naładowaną obiektu (zazwyczaj powietrze), r - odległość pomiędzy cząsteczką proszku a naładowaną powierzchnia obiektu.

Spiekanie napylonej warstwy proszku odbywa się w urządzeniach grzejnych w ściśle określonej temperaturze i w ciągu doświadczalnie ustalonego czasu. Zakres zastosowań napylania jest obecnie bardzo szeroki i nawet przy ograniczeniu do nanoszenia sproszkowanych tworzyw polimerowych (termoplastycznych - poliamidów, polietylenów, PCW, octanu maślanu celulozy oraz termoutwardzalnych Żywic epoksydowych, poliestrowych, akrylowych i poliuretanowych, istnieje możliwość ich nakładania na takie podłoża, jak metale, drewno, papier, tektura, tkaniny, beton, kauczuk, szkło, ceramika, jeśli tylko wymienione materiały wytrzymują temperaturę spiekania naniesionej warstwy proszku.

Metoda napylania elektrostatycznego znalazła głównie zastosowanie przy zabezpieczaniu wyrobów w produkcji masowej, takich jak:

-    mebli metalowych,

-    sprzętu gospodarstwa domowego, jak: pralki, chłodziarki i in.,

-    elementów konstrukcji stalowych, w tym rur do transportu gazów i cieczy (pokrywanie obustronne), obręczy kół samochodowych,

-    pojemników do gaśnic, butli gazowych, butli dla nurków,

-    urządzeń sklepowych itp.

Metodę zanurzeniową stosuje się przede wszystkim do powlekania takich przedmiotów, na które ze względu na ich kształt nie można nanosić powłok za pomocą tzw. noża lub walca, przez wylewanie lub natryskiwanie. Są to części maszyn lub aparatów o konstrukcji złożonej, zbudowane często z elementów o znacznej grubości. Zanurzeniowa metoda powlekania jest stosunkowo prosta i łatwa do wykonania, urządzenia do nanoszenia powłok są proste i mało kosztowne, łatwe dó wykonania we własnym zakresie. Również mechanizacja procesu powlekania nie przedstawia takich trudności, jakie występują w wielu innych przypadkach powlekania lakierami, tworzywami sproszkowanymi lub dyspersjami. Jednym z ważniejszych czynników pomyślnej realizacji procesu powlekania jest dysponowanie tworzywem o własnościach spełniających warunki przetwórcze (odnoszące się do samego powlekania), jak i powłokotwórcze, decydujące, obok poprawnej techniki nakładania, o jakości powłok. Są to własności: zachowanie lepkości i stabilność czasowej odporności na sedymentację i na wpływy temperatury, niewykazywania skłonności do zapowietrzenia, własności tiksotropowe i inne. Powlekanie zanurzeniowe można prowadzić po uprzednim podgrzaniu przedmiotu lub bez podgrzania. W obu przypadkach przedmiot jest zanurzany i wynurzany z określoną prędkością a również czas powinien być ściśle określony. Zanurzenie prowadzi się z wielką starannością a przede wszystkim z zachowaniem stałej prędkości. Dlatego też zaleca się stosowanie do tego celu urządzeń z napędem mechanicznym, hydraulicznym lub pneumatycznym. Zanurzane przedmioty są często obracane, co ułatwia zwilżanie i wyparcie powietrza, wynurzenia dokonuje się jeszcze.wolniej niż zanurzania. Najczęściej do powlekania zanurzeniowego stosuje się pastę PVC (pla-stizol).