63352 P1090490

(6)

236

Osadzenie cząstek proszku powodowane jest oddziaływaniem sił e_a r² dr

gdzie:

Q - ładunek cząsteczki,

Q, - ładunek odpowiadający powstały przez indukcję na powierzchni przedmiotu,

ę - potencjał miejscowy cząsteczki w odległości r od powierzchni,

_£a - stała dielektryczna materiału znajdującego się pomiędzy cząsteczkami proszku a powierzchnią naładowaną obiektu (zazwyczaj powietrze), r - odległość pomiędzy cząsteczką proszku a naładowaną powierzchnia obiektu.

Spiekanie napylonej warstwy proszku odbywa się w urządzeniach grzejnych w ściśle określonej temperaturze i w ciągu doświadczalnie ustalonego czasu. Zakres zastosowań napylania jest obecnie bardzo szeroki i nawet przy ograniczeniu do nanoszenia sproszkowanych tworzyw polimerowych (termoplastycznych - poliamidów, polietylenów, PCW, octanu maślanu celulozy oraz termoutwardzalnych żywic epoksydowych, poliestrowych, akrylowych i poliuretanowych, istnieje możliwość ich nakładania na takie podłoża, jak metale, drewno, papier, tektura, tkaniny, beton, kauczuk, szkło, ceramika, jeśli tylko wymienione materiały wytrzymują temperaturę spiekania naniesionej warstwy proszku.

Metoda napylania elektrostatycznego znalazła głównie zastosowanie przy zabezpieczaniu wyrobów w produkcji masowej, takich jak:

-    mebli metalowych,

-    sprzętu gospodarstwa domowego, jak: pralki, chłodziarki i iii,

-    elementów konstrukcji stalowych, w tym rur do transportu gazów i cieczy (pokrywanie obustronne), obręczy kół samochodowych,

i pojemników do gaśnic, butli gazowych, butli dla nurków,

-    urządzeń sklepowych itp.