DSC09331

§t

SCENA TRZECIA

H'«cł«tt\ Klaro KLARA

Co wyrobłos^{1 2} o mój Boże!

Trzeba by mi być w rozpaczy,

Żebym tylko czasu miała.

WACŁAW

Co się stało? co się dzieje?

KLARA

Jeszcze ml się w oczy śmieje!

Ja wiem wszystko, bom słuchała —

Chcesz tu zostać.

WACŁAW

Cóż w tym złego?

KLARA

Miej rozsądek.

Wacław

Cóż mi z niego?

Kiedy już jest dowiedzione,

Że rozsądku zwykłą drogą Niezawodnie połączone ^,B# Losy nasze być nie mogą.

Po cóż w dawnej trwać kolei? ¹ Dalej żwawo manowcami.

Gdzie zadnieje brzask nadziei,

Gdzie mniej ciemno jest przed nami!

^,Ss Nie rzucajmy na bok okiem,

Bo przepaści pewnie wkoło,

Ale w niebo wzniósłszy czoło,

Śmiałym naprzód idźmy krokiem.

A jeżeli stałość będzie **• Towarzyszyć w naszym pędzie,

Mimo sporu, przeszkód wielu Dojdziem przecie kiedyś celu.

^^Pobrze mówisz, idźmy śmiało!

Prostą drogą zyszczym mało, im przekonałeś, przyjacielu:

Lepiej mówisz niż dziś rano,

Gdyś ucieczkę z sobą radził.

Ale nużby cię poznano?

Nużby Papkin ufność zdradził?

WACŁAW

200 Nie patrz w przepaść, moja droga, Tu do serca nachyl skronie:

Prędko zniknie każda trwoga,

Gdy w miłości wzrok utonie.

KLARA

Zostań zatem w imię Boże, sos Masz ode mnie pozwolenie.

WACŁAW

Twoje, Klaro, nie pomoże,

Lubo z życiem równie cenię.

KLARA

I do stryja trafim może,

A to wolą Podstoliny.

²¹⁰ Bo wiedz, iż w tej właśnie chwili Miłość sobie oświadczyli —

Ona skromna, raczka spiekła,

Ale rączkę mu przyrzekła.

Ująć ci ją łatwo będzie,

²¹⁵ Pochlebiając w każdym względzie. Chwal bez miary rozum, cnoty, Piękność, kształtność jej osoby,

A czym zechcesz, w naszym domu Tej zostaniesz jeszcze doby. WACŁAW

²⁰ Z-komisarza na pisarza!

Zły coś pozór stąd wynika!

Ależ znowu, wszak się zważa Honor służby u Cześnika.

1

w dawnej t r w ać kolei — iść utartym szlakiem, od

2

dawna wytyczoną drogą. Koleją dawniej nazywano ślad (koleinę) zostawiony na drodze przez jadący wóz^j^-T V,