DSC06880 (3)

Długo me chcieli zezwalać kapłani, Wraścle stałością prośby przełamani f)tó ją| w wieży UffWtJUl schronienie Ledwie uanfłs im święconym progiem,

Na próg zwalono cegły I kamienie,

Została mim < myślami i logiem;

I brama, 06 ła od żyjących dzieli,

Chyba w dzień sądny odemkną anieli,

U góry mała okienko I krata,

Kidy pobożny lud ffoł pożywienie,

A niebo wietrzyk I dzienna promienia.

'•"i Biedna grzesznico, czyż nienawiść świata DO tyła umysł skołatała miody,

2# Hf obawiasz słońca i pogody?

Zaledwie w twoim zamknfia tif grobla, Nikt KM'« widział przy okienku wieży Przyjmować w uata wiatru oddech świeży, Oglądać niebo w pogodnej ozdobie I mik kwiaty na ziemnym obtzarze,

| stokroć milsze twoich bliźnich twarze,

Wiedziano tylko, ża jett dotąd w życiu; ^|W| Bo meraz jetzeze świftego pielgrzyma,

Ody noea przy jej błąka ii# ukryciu,

Jakiś dźwięk mity na chwiJf utrzyma; Dźwięk to zapewne pobożnej piotenki,

I z prutkich wiotek gdy zebrane dzieci igrają w wieczór u bliiklej dąbrowy, Natenczai z okna coś białego świeci,

Jak gdyby promyk wschodzącą) jutrzenki; Czy to jaj wlote pukiel burtztynowy,

Czyli to połytk drobnej, śnieżne) raki,

^|M| wiącsj niewiniątek głowy?

Kdffltttf/ tamtędy obróciwszy kroki, Wyizy, gdy wieżf narożna pomiął,'

.Tyś Konrad, przebóg! spełnione wyroki¹², | maez być miatrzem, abyś ich zabijałl Czyż nia poznają? ukrywaaz daremnie, Chociażbyś, jak wąż, inne przybrał ciało, Jaszcza by w twojej dłilży pozwt&ło

Wiele dawnego, - wazek zostało w« mnie! Chociażbyś wrócił, po twoim p<etrzebM f i    Krzyżecy poznaliby cl*W

głucha rycerstwo, - t§> ab* pustelnicy, Spojrzą na kratę, zda Hę pochylona,

Zda Hę ku ziemi wyciągać ramiona,

Do kogoź7 Pusto w całej okolicy,

Z daleka tylko jakiś Wasi uderza,

Na kaztałt płomyka stalowej przyłbicy,

I cień na ziemi — czy to ptaazez rycerze? Już znikło ~ pewnie złudzenie źrenicy, Pewnie jutrzenki błysnął wzrok rumiany ^1,201 p₀ runM przemknęły tumany,

Haiban pozostał mocno zamyślony, Na wołąjących okiem wzgardy rzucił, Spojrzał ku wieży i cichymi tony Taką piosenkę odchodząc zanucił;

Puatelnic* o przeznac/cenki Willo

ffiMwi, Wmf: |||| Ksnfidowl»ipUntenlu Hę jego prwmue/Anln - m óoiimd

Wfliny aa KttyUkMtA

K#*m4 WftUtntoA * a iż

\

•Bracia! rzekł Haiban, dziękujmy niebiosom,

Pewnie wyroki niebiot na# przywiodły,

Ufajmy wietzczym puatelnicy firkom.

Czy tłyizcliście? Wieezczba o Konradzie,

Konrad dzielnego Imię Wallenroda.

Stójmy, brat bratu niechaj r«kę poda,

Słowo rycerskie; na jutrzejszej radzie

On mietrzem naazyml*” - „Zgoda, krzykną, zgoda!' tunrte wawem

I potzli krzycząc; długo po dolinie    mletnsm

*^{1 101} Odgłos tryumfu i radości bije;

•Konrad niech żyje, Wielki Mistrz niech żyje!

Niech żyje Zakon; niech pogahatwo zginie!”

PltóŃ

WJJba, naszych strumieni rodzica¹¹,    Elementy

Dno ma złociste i niebieskie Jica;    liryczne

Piękna Litwinka, co je) czerpa wody,

¹¹⁴⁰¹ Czystsze ma tarce, ślicznie)sze jagody,

Wllljtt w miłe) kowlchkkj dolinie śród tulipanów i narcyiów płynie;

¹¹ Niemen I Wille tu dwie rzeki ne Litwie, w rmizywl»totel pteM le jem meleturą lotdw dwnjge kocha* ków - We/tore AMi (czyli Konrada) I Aldony Ietyli Pueteliiky).