DSCN1739 (2)

postaci przepustu.

Przejście kanału pod przeszkodą ze zmianą jego poziomu ma postać syfonu. Syfon (rys. 27) składa się z trzech części: obniżąjącej się, środkowej poziomej lub nieznacznie nachylonej, wreszcie części wznoszącej się. Części obniżające się i wznoszące powinny mieć łagodne nachylenie, około 1:3. Wlot oraz wylot syfonu zaopatruje się w studzienki włazowe( wielkość i umożliwiającej wymianę elementów syfonu; niekiedy w części środkowej zakłada się czyszczak umożliwiający usunięcie osadów trudnych do wypłukania. W celu uzyskania lepszych warunków samooczyszczania syfonów wieloprzewodowych stosuje się zmodyfikowane rozwiązania głowicy wlotowej, polegające albo na umieszczeniu wlotów poszczególnych syfonów na różnych wysokościach albo, na wielokomorowym konstruowaniu głowicy, uwzględniającym między komorami przelewy, regulujące odrębne zasilanie każdego syfonu. Tą drogą umożliwia się włączanie do pracy kolejnych syfonów w miarę wzrostu natężenia przepływu ścieków.

Syfon powinien być umieszczony na głębokości 0,60-*T,00 m pod dnem koryta rzeki. W studzienkach montażowych i rewizyjnych znajdują się zamknięcia w postaci zasuw płaskich lub szandorów pozwalających na odcięcie dostępu wody do syfonu i opóźnienie go w przypadku naprawy lub gruntownego czyszczenia. Do budowy syfonu używa się pizewodów żeliwnych, stalowych lub żelbetowych.

Wylot syfonu powinien być umieszczony odpowiednio poniżej wlotu, aby prędkość przepływu w syfonie wynosiła, co najmniej 0,90 m/s przy kanalizacji rozdzielczej i 1,20 m/s przy ogólnospławnej. Przy przepływach minimalnych prędkość przepływu powinna być większa od 0,70 m/s. Prędkości w rurach syfonowych nawet przy minimalnych przepływach powinny być większe od prędkości samooczyszczenia. Z drugiej strony prędkości nie mogą być za duże, gdyż nie należy dopuszczać do zbytniego zwiększania strat wysokości na pokonanie oporów i do zbyt dużych różnic między zwierciadłami ścieków przed i za syfonem. Osiąga się to jak już wyżej wspomniano poprzez zastosowanie kilku przewodów syfonowych równoległych, do których ścieki doprowadza się za pomocą rozdziału ścieków w specjalnych komorach wlotowych.

V zasadzie należy stosować, co najmniej dwa przewody syfonowe o średnicy, co najmniej 150 mm. Przekrój syfonu oblicza się ze wzoru F=Q/v, m². Spadek jednostkowy może być wyznaczony na podstawie wzoru Manninga, z którego wylicza się spadek

! : v² v

^l~ -R^4/3    _v²

Dla syfonów z rur żeliwnych lub stalowych n = 0,013, zatem ¹ = 0,0010

a

Strata na długości L syfonu wynosi h = i • L, całkowita zaś strata wysokości

H- 1 • L+h wy ioi+ hwloł+ hznuana kierunku

Straty wlotowe, wylotowe oraz wskutek zmiany kierunku wynoszą zazwyczaj dla syfonów o długości powyżej 60 m około 5% strat na długości syfonu. Dla krótszych syfonów suma strat wynosi natomiast około 10%. Wlot do syfonu zabezpiecza się zazwyczaj kratą o prześwicie 5 cm.

Przy kanalizacji ogólnospławnej wskazane jest wykonanie przelewu awaryjnego lub burzowego powyżej wlotu syfonu.