DSCN2367 (3)

rfównocześnie ostatnią stację dla chłonki głowy, przefiltrowanej przez górne węzły głębokie, przed jej itfściem do krwiobiegu. Poza tym dolne węzły głębokie szyi zbierąją chłonkę z trzewi szyi, przesączoną przeważnie przez regionalne węzły szyjne przednie. Do węzłów szyjnych głębokich dolnych uchodzi również częściowo chłonka z węzłów nadobojczykowych (p. dalej), które za pośrednictwem węzłów szyjnych powierzchownych wiodą chłonkę z karku i potylicy.

III. Węzły chłonne szyjne powierzchowne (nodi lymphatici cer-mcales superficiales; ryc. 222). Grupa powierzchownych węzłów szyjnych składa się mniej więcej z 4—6 węzłów położonych w górnej połowie bocznego trójkąta szyi. Przykryte blaszką powierzchowną powięzi szyi układąją się tu one wzdłuż n. dodatkowego. W związku ze swym I powierzchownym położeniem są dostępne wymacywaniu i badaniu. Przede wszystkim zbierają one chłonkę okolicy karku; ich obszar filtracyjny obejmuje jednak również głowę, choć w znacznie mniejszym stopniu niż głębokich węzłów szyjnych. Do węzłów szyjnych powierzchownych należy bowiem głównie tylko okolica potyliczna; tworzą one drugą „stację”, pierwszą są regionalne węzły potyliczne. Również z węzłów zamałżowinowych część chłonki odpływać może do węzłów szyjnych powierzchownych.

Naczynia odprowadząjące węzłów szyjnych powierzchownych kierują się dwiema drogami. Główna droga podąża do węzłów nadobojczykowych, natomiast mniejsza część chłonki odpływa poprzecznymi połączeniami do węzłów szyjnych głębokich. Z obszaru przejściowego między bocznym trójkątem szyi a karkiem chłonka może dochodzić do kąta żylnego zarówno drogą przez węzły nadobojczykowe, jak przez węzły szyjne głębokie. Na obu kilkakrotnie zostąje przefiltrowana.

Wędy chłonne nadobojczykowe (nodi lymphatici supraclauiculares¹). Wędy nadobojczykowe oraz część końcowa pnia podobojczykowego, który uchodzi do kąta żylnego, tworzą nadobojczykową drogę chłonną szyi. Biegnie ona wzdłuż obojczyka na podstawie bocznego trójkąta szyi i głównie odprowadza chłonkę z kończyny górnej i częściowo ze ściany klatki piersiowej, a poza tym również z okolicy karkowej i potylicznej. Skupienie węzłów nadobojczykowych składa się mniej więcej z 8—12; przylegąją one do naczyń podobojczykowych oraz częściowo do ich powierzchownych gałęzi szyjnych. Węzły gromadzą się na podstawie bocznego trójkąta szyi zarówno bocznie od dolnego brzuśca m. łopatkowo-gnykowego w trójkącie łopatkowo-czworobocznym, jak i przyśrodkowo od niego w trójkącie łopatkowo-obojczykowym (t. I). Główne dopływy otrzymują one z okolicy pachowej, a mianowicie zarówno pod obojczykiem z głębokich węzłów pachowych, jak i nad nim ze ściany klatki piersiowej, zwłaszcza zaś z okolicy sutkowej. Oprócz tych naczyń chłonnych doprowadząjących do węzłów nadobojczykowych dochodzą również naczynia doprowadząjące z węzłów szyjnych powierzchownych wiodące chłonkę z karku i potylicy. Wielkie znaczenie, jakie mają węzły nadobojczykowe w diagnostyce i terapii lekarskiej, przede wszystkim polega na ich dopływach pachowych i piersiowych, dla których są one ostatnią stacją filtracyjną przed ujściem do kąta żylnego. W głębi dołu nadobojczykowego są one bez trudu wyczuwalne, a w stanach zapalnych, kiedy są powiększone, mogą być nawet widoczne gołym okiem.

Naczynia odprowadzające węzłów nadobojczykowych kierują się zarówno do pnia szyjnego, jak i do pnia podobojczykowego; ostatnie oraz naczynia odprowadząjące węzłów pachowych tworzą korzenie pnia podobojczykowego (ryc. 222).

¹ Wielu autorów zalicza je do węzłów szyjnych głębokich dolnych.

■