DSCN2531

154

Wiatlm Ciepiela

Komunikacja z otoczeniom jako funkcja nowoczesnego zarządzania, wymaga stworzenia własnej strategii, zintegrowanej z. ogólną strategii). Punktem wyjściowym dla stworzenia owej własnej strategii jest określenie efektów, na jakie liczymy i problemów, jakie powinny być rozwiązane. W dalszej kolejności niezbędno jest określenie grup otoczenia, zwanych również grupami celowymi, do których działania komunikacyjne mają dotrzeć. Grupy takie dzieli się na otoczenie wewnętrzne i zewnętrzne. Grupy wewnętrzne to najogólniej rzecz biorąc pracownicy, grupy zewnętrzne to klienci, władze, grupy nacisku, media, uczelnie, czyli szeroko rozumiane społeczeństwo¹*.

Na zagadnienie to zwraca uwagę Krystyna Wójcik twierdząc, że problem wyselekcjonowania grup celowych stanowi podstawowy warunek skuteczności public relations. Grupy celowe wykształciły w praktyce gałęzie działalności PR, takie jak budowa wizerunku jako całości (corporate relations), kontakty z mediami (media relations), pracownicze (internat relations) czy szczególnie dla Policji ważne relacje ze wspólnotami lokalnymi (community relations)¹⁴.

Błędem Policji jest próba centralizacji i standaryzacji działań na rzecz bezA pieczeństwa i grup celowych. Trudność w tworzeniu i utrzymaniu strategii! działania public relations od Komendy Głównej Policji, poprzez komendy wojewódzkie, powiatowe i miejskie, aż po biura, wydziały i sekcje jako komórki or-J ganizacyjnc komend, bierze się również stąd, że policyjny PR jest intuicyjny! i krótkowzroczny. Nie jest on nastawiony na długofalowe i planowo działania. Wiele przedsięwzięć podejmuje się, by efektownie, lecz niekoniecznie efektywnie zaprezentować się w mediach. Choć relację z mediami są waznytn elementem dobrej komunikacji, to nastawienie na budowanie wizerunku wyJ łącznie za ich pośrednictwem może przynieść więcej szkody, a nie pożytku.

Public relations winny prowadzić do długotrwałych rezultatów, a te można osiągnąć wyłącznie przez wieloletnie, planowe działania. Kierujący jednostkami organizacyjnymi Policji często nie rozumieją związku pomiędzy komunikowaniem się z otoczeniem a skutecznością działania Policji. Choć w wielu oficjalnych dokumentach podkreśla się znaczenie właściwie zbudowanych społecznie relacji, to jednak w dalszym ciągu przeważa przekonanie, że policjanci jako profesjonaliści wiedzą lepiej, jak należy postępować w sprawach bezpieczeństwa. Jak słusznie zauważa Piotr Czarnowski, z takiej postawy wy 4 nika, że Policja, podobnie zresztą jak wiele innych instytucji, częściej mówi| o sobie niż słucha i nic stara się sprawdzać, co odbiorcy jej usług o niej wiedzą! co myślą ł czy rozumieją kierowane do nich przekazy¹⁹.

Przez szereg lał Policja jako podslawowe kryterium oceny swojej działalności stosowała dwa wskaźniki, czyli wskaźnik spadku przestępczości oraz wskaźnik wykrywania sprawców przestępstw. Stosowany był on w odniesie-związkami między instytucją a jej otoczeniem, jej knnljiklmni z zewnętrznymi I wewnęlr/-nymi, strategicznie kluczowymi obszarami działania, u s. Black, op. cii., s. 46.

w |c. Wójcik, Public relalloiit, Wiarygodny dialog t oJoCMiJfM* Warszawa 2005, s. 59. i# p. Czarnowski, Zanim pourim pumie relaliont..., CXO, luty 2005. www.cxo.pl.