DSCN2542

164 Aneta Skibińska

sensacyjnych informacji - co szczególnie oddziaływało na świadomość nie-przyzwyczajonych do tego odbiorców. Dynamika opinii o ogólnym stanie bezpieczeństwa w kraju uzależniona jest przede wszystkim od informacji z mediów, a w dużo mniejszym stopniu zależy od bezpośrednich, codziennych obserwacji i doświadczeń badanych. Dlatego właśnie współdziałanie środków masowego przekazu i policji to bardzo ważny aspekt w budowaniu poczucia bezpieczeństwa wśród obywateli¹.

W Polsce podstawowymi aktami prawnymi, które regulują działalność prasowo-informacyjną Policji są: ustawa Prawo prasowe z 26 stycznia 19S4 roku² oraz zarządzenie nr 13/2000 Komendanta Głównego Policji w sprawie metod i form działalności prasowo-informacyjnej w Policji³. Zgodnie z treścią wyżej wymienionego zarządzenia jednym z celów prasowo-informacyjnej działalności Policji, jest kształtowanie jej własnego wizerunku. Osobami prowadzącymi działalność informacyjno-prasową oraz za nią od powiadającymi są Komendant Główny Policji, komendanci wojewódzcy oraz komendanci powiatowi (miejscy). Działalność jest prowadzona za pośrednictwem rzecznika prasowego odpowiedniej jednostki, podlegającego bezpośrednio właściwym komendantom, oraz innych policjantów i pracowników Policji przygotowanych i upoważnionych do udzielania informacji. Przy czym rzecznik prasowy komendanta Głównego Policji, jak i komendanta wojewódzkiego, działa przy pomocy podległego mu zespołu prasowego. Ważnym jest, iż Policjant działający na miejscu wykonywania czynności może udzielać dziennikarzom informacji na temat zdarzenia tylko na ich wyraźne żądanie, a także po okazaniu legitymacji prasowej. Udzielając takich informacji policjant może wypowiadać się jednakże jedynie w granicach własnych kompetencji, przekazując jedynie ogólny opis zdarzenia, bez dokładnych danych, które mogłyby służyć do formułowania sądów o winie uczestników zdarzenia. lub do ich identyfikacji. Dziennikarze mogą być dopuszczeni do miejsca wykonywania czynności poli-cyjnych w pełnym lub ograniczonym stopniu, za zgodą dowodzącego działaniami policyjnymi funkcjonariusza, przy czym zgoda ta nie jest wymagana w terenie ogólnodostępnym. W przypadku zainteresowania sprawą przez środki masowego przekazu, na miejscu zdarzenia powinien (czyli może, ale nie musi) znajdować się rzecznik prasowy komendanta wojewódzkiego Policji, oficer prasowy komendy powiatowej (miejskiej) lub inny policjant przygotowany i upoważniony do kontaktowania się z prasą. Takie rozwiązanie usprawnia kontakt z mediami, a także zapewnia rzetelność podawanych informacji⁴.

Praktyczny kontakt z mediami odbywa się poprzez pracę rzeczników prasowych Policji i zespołów pracowników im podległych, a także policjantów

1

   Ibidem.

2

   Ustawa z 26 stycznia 1984 roku Prawo prasowe, Dz. U. 1984, Nr 5. poz. 24 z póin. znv

3

* Zarządzenie nr 13/2000 Komendanta Głównego Policji z 25 września 2000 roku w sprawie metod i form działalności prasowo-informacyjnej w Policji.

4

' Zob. zarządzenie nr 13/2000 Komendanta Głównego Policji i dnia 25 września 2000 r, w sprawie metod ł form działalności prasowo-informacyjnej w Policji.