DSCN2566 (3)

183

Policja wobec jej wizerunku winki dziennikarzu

społecznego przekazu prowadzi rzadko i nieregularnie. Brakuje materiałów warsztatowych, literatura na temat relacji Policja-prasa jest uboga i z reguły powierzchowna²⁷. Wielu autorów piszących o relacjach policjant-dziennikarz niemal nie dostrzega, iż Policja i prasa miewają sprzeczne interesy - niekiedy dążą do realizacji wykluczających się stanów rzeczy. Inni przeceniają konflik-towość kontaktów funkcjonariuszy ze środkami społecznego przekazu. Niemal nie ma publikacji, w których rozgranicza się i wylicza płaszczyzny policy-no-dziennikarskiej współpracy i konfrontaq'i. Materiały dla rzeczników i oficerów prasowych przygotowywane przez KGP wypadają sztampowo, nieciekawie. Pracownicy policyjnych służb prasowo-informacyjnych niekiedy niemal nie współpracują²⁸. Ponadto niejednokrotnie odwołują się do niespójnych, sprzecznych, niepewnych lub wadliwych wzorców.

Jak pokazano, Policja w Polsce - pojmowana jako instytucja - dostrzega wagę środków społecznego przekazu. Policjanci pojmują, że wizerunek ich formacji w dużej mierze zależy od relacji w telewizji, radiu, prasie drukowanej, Internecie. Wiadomo też, iż materiały prasowe stanowią wypadkową polityk redakcyjnych oraz wyobrażeń, poglądów dziennikarzy. Niemniej dość szeroka akceptacja przytoczonych tez nie przekłada się na przemyślany, uporządkowany, skutecznie wprowadzany model relacji Policja-prasa. Rozliczne braki w kontaktach Policji ze środkami społecznego przekazu nie tylko sumują się, lecz wzmacniają. Łącznie tworzą one kompleks, który uniemożliwia racjonalną politykę prasową. Dążenia do zmiany tego stanu rzeczy należałoby rozpocząć od ostrożnej, uważnej identyfikacji jego przyczyn. Poznanie ich jest warunkiem koniecznym, choć być może niewystarczającym skutecznej reformy policyjnych służb prasowych. Skutki takiej reformy mogą być trwale, o ile ta - podobnie jak aktualne bariery w policyjnej komunikacji z prasą i społeczeństwem - będzie miała charakter kompleksowy. Już dziś możemy stwierdzić, że Policja musi usprawnić takie systemy jak: system monitorowania prasy, system badań nad relacjami Policja-prasa, system szkoleń prasowych, system jasnych, uwzględniających przede wszystkim kompetencje merytoryczne konkursów na rzeczników i oficerów prasowych, system unormowań wewnątrz-policyjnych, system promocji Policji. Jeśli nie usprawni się tych systemów, to policyjne służby prasowe zamiast kreować wizerunek formacji w prasie i społeczeństwie będą konstruowały obraz Policji kreującej swój obraz. W konsekwencji policyjny PR zorientuje się i skoncentruje na gromadzeniu ufności jego mocodawców, a nie zaufania społecznego.

⁹ Policjanci kształcący się w zakresie kontaktów z prasą z reguły sięgają do publikacji Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie. Jednak wydawnictwa te najczęściej mają charakter uzupełniający, popularnonaukowy.

* Zdaniem autorów .Auditu", „Tzw. wąskie gardła w kanałach komunikacyjnych powstają natomiast najczęściej na styku poszczególnych szczebli w hierarchii, w służbie jednego rodzaju np. w służbie prasowej pomiędzy KGP a KWP i komendami jej podległymi oraz pomiędzy audltowanymi służbami na poszczególnych szczeblach np. pomiędzy służbami prasowymi, promocji i profilaktyki". Audit, s. 33.