DSCN2552 (2)

Wiesław CIEPIELA Bartosz HORDECKI

POLICJA WOBEC JEJ WIZERUNKU WŚRÓD DZIENNIKARZY

„Aby dobrze działać, policja potrzebuje społecznego zaufania" - w demokratycznym państwie prawa frazę tę akceptuje się niemal powszechnie¹. Uchodzi ona już to za dyrektywę celowościową, już to za zasadę. Jako dyrektywa wskazuje, iż wraz ze wzrostem społecznego zaufania policja rośnie w siłę. Jako zasadę stanowi, iż wraz ze wzrostem społecznego zaufania policja rośnie w sprawiedliwość. Zbieżność dyrektywy z zasadą czyni sytuację policji wielce fortunną. Dzięki temu splotowi policjanci nie muszą rezygnować ani z efektywności na rzecz prawowitości, ani z prawowitości na rzecz efektywności. Gromadząc zaufanie społeczne, policja może działać coraz skuteczniej i coraz słuszniej. Ponadto efektywność i prawowitość operacji policyjnych przekłada się na ufność, jaką społeczeństwo darzy tę formację. Stąd wynika, iż zaufanie społeczne to w pracy policjanta i istotny środek, i jeden z celów.

Zaufanie społeczne względem policji zasadza się na jej społecznym wizerunku. Zdaje się, iż ten w sporej mierze zależy od treści rozpowszechnianych w telewizji, radiu, Internecie, prasie drukowanej². Publikacje prasowe jako przekazy wystandaryzowane powstają w zgodzie ze swoistą „logiką mediów". W toku zderzenia tejże z konkretną sprawą dziennikarz zyskuje jakieś wyobrażenie o podmiotach uwikłanych w relacjonowane zdarzenia. Wyobrażenie to odbija się w tekście prasowym, a ten stymuluje wyobrażenia jego odbiorców¹.

1

   Dyskursy potoczny i naukowy dostarczają licznych wypowiedzi, które świadczą, że Policja postrzega zaufanie społeczne jako dobro, o które należy zabiegać. Leszek Szreder. były Komendant Główny Policji w 2005 r. deklarował: „Naszym podstawowym celem stało się stworzenie modelu Policji nie tylko sprawnej, ale przede wszystkim przyjaznej ludziom i cieszącej się zaufaniem społecznym". Zdaniem A. Misiuka, policjanci rozumieją, że społeczeństwo chce Policji opiekuńczej i humanitarnej, respektującej ludzką godność, związanej ze środowiskiem lokalnym. A. Misiuk, Policja III RP- geneza, zarys działalności, w: 15 lal polskiej policji 1990-2005, red. P. Majer, A. Misiuk, Szczytno 2005, s. 11; L Szreder, Policja po 1990 r. w służbie dla obywatela, w: Historia i rola społeczna formacji policyjnych n> jubileuszu 85-lecw, Materiały z sympozjum naukowego zorganizowanego przez Komendę Główną Policji i Uniwersytet Warszawski - 23 lipca 2004, Warszawa 2005, s. 115.

2

   Według badań opinii publicznej z 2004 r., prawie połowa Polaków oceniała pracę Policji w oparciu o relacje prasowe. Jednocześnie prasa od lat stanowi główne źródło społecznych wyobrażeń o skali przestępczości oraz jej zapobieganiu. M. Sokołowski, Media rrłahons w Policji, „Policja" 2000, nr 1-2, s. 79.

’ Zjawiska, októrych mowa, zaznacza się jako ważkie w licznych modelach komunikowania. Rolę wyobrażeń dziennikarzy najwyraźniej doceniają zwolennicy modelu percepcji,