DSCN2561 (3)

180

Wiesław Ciepiela, Bartosz Horileclti

Sporadyczność badań, ich ogólnikowość, przypisywanie nadmiernej wagi konstatacjom pochlebnym dla służb prasowych, ulokowanie badających w policyjnej hierarchii, komentarze dyskredytujące dziennikarzy - wszystko to nie sprzyja poznaniu rzeczywistych poglądów prasy nt. Policji. Komunikaty z dwóch przywołanych badań sprawiają wrażenie argumentacyjnych - sformułowanych nie tylko w celach opisowych, lecz także dla wsparcia pewnych opinii. Drugi z raportów można traktować jako potwierdzenie zasadności projektu, w ramach którego przeprowadzono badanie. Zebrane dane i sformułowane na ich podstawie podsumowanie nadaje się także do wsparcia tezy, że służby prasowe Policji, mimo mankamentów, działają sprawnie, reformują się²¹. Argumentacyjność raportów niewątpliwie deformuje ich walory diagnostyczne. Zjawisko to może skutkować błędnymi decyzjami.

Na niewiedzę Policji o jej wizerunku wśród dziennikarzy nakładają się kolejne mankamenty relacji Policja-prasa. Są to schematyczność policyjnych uregulowań dotyczących pracy rzeczników i oficerów prasowych, brak przejrzyście zorganizowanych i sprawnie współpracujących służb prasowych, brak szerokiego, przemyślanego i konsekwentnego programu szkoleń prasowych dla policjantów, powierzchowność dostępnych materiałów szkoleniowych związanych z mediami, uboga literatura przedmiotu, częste zmiany na kierowniczych stanowiskach, nieznajomość specyfiki środków społecznego przekazu wśród komendantów, zwłaszcza powiatowych.

Niemożność uniknięcia przez Policję kontaktów z dziennikarzami zasadza się na zagwarantowanej w art. 14 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. wolności prasy i innych środków społecznego przekazu. Zgodnie z konkretyzacją tej wolności z art. 54 ust. 1 każdemu przysługuje wolność wypowiedzi oraz wolność pozyskiwania i rozpowszechniania informacji²². Przywołane regulacje odpowiadają art. 10 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, który to zapis stanowi, że „Każdy ma prawo do wolności wyrażania opinii. Prawo to obejmuje wolność posiada-wlć swój wizerunek, o ile sianie się bardziej otwarta, inicjatywna, jawna, sa mokry tyczna Ponadto, w ich opinii, Policja poprawiłaby jej relacje z prasą, gdyby rzecznicy i oficerowie prasowi zajmowali się wyłącznie rzecznlctwcm, bardziej ufali dziennikarzom, rzetelnie i sprawnie informowali, wypowiadali się mnie) oficjalnie, bardziej zrozumiale. Wreszcie, mniemali dziennikarze, Policja będzie przez nich oceniana lepiej, o ile będzie formacją apolityczną, działającą skuteczniej, elastyczniej, uczciwiej, kompetentniej. Jak widać, opinie ankietowanych są bardzo często sprzeczne. Zdaniem jednych. Policja informuje sprawnie, rzetelnie, zdaniem drugich - odwrotnie, jedni uważają, ta w Policji pracują profesjonaliści, drudzy sądzą, te policjoncl często są niekompetentni. Sprzeczności tego typu można mnożyć. Ich liczebność znacząco obniża reprezentatywność zebranych poglądów. Dane te mają |ednak pewną wartość poznawczą, ponieważ u|awnlają sporą zbieżność w oczekiwaniach respondentów względem Policji. Raport, s. 27-3S.

²¹ Zdaniem autora (autorów) raportu, „na podstawie zaprezentowanych wyników badania, a także wyników przeprowadzonego wcześniej, jakościowego badania wizerunku Policji, uprawnione będzie wnioskowanie, iż zarówno w dziedzinie komunikacji społecznej w Policji, jak I w zakresie kreowania wizerunku - pomimo wielu osiągnięć - |cal jeszcze wiele obszarów wymagających naprawy". Ibidem, fi, 37.

u J. Sobczak, Prawi] prasowe. Podręcznik akaileinlckl, Warszawa 2000, 8. 160-163.