DSCN2565 (3)

182

Wiesław Ciepiela, Bartosz Hordedti

sprzyja koordynacji policyjnych działań prasowo-informacyjnych. Schema-tyczność i ogólnikowość zarządzenia sprawia, iż komendanci, rzecznicy i oficerowie prasowi nie są pewni, jakie są ich zadania, a to skutkuje sporami kompetencyjnymi.

Policja, mimo kilkunastu lat działalności, nie zorganizowała przejrzystej i sprawnej struktury odpowiedzialnej za kontakty z prasą. Działalność jednostek prasowo-informacyjnych w sporej mierze zależy od koncepcji poszczególnych komendantów lub kierujących tymi komórkami rzeczników czy oficerów prasowych. Zadania niejednokrotnie rozdziela się przypadkowo, nie brakuje sekcji nadmiernie rozbudowanych, są też takie, które obarczono zbyt wieloma obowiązkami. Szereg jednostek odpowiedzialnych za kontakty z prasą wypełnia wprawdzie nakazy ustawowe, lecz na skutek szczupłości kadr nie podejmuje inicjatyw kreujących prasowy i społeczny wizerunek Policji. W zasadzie nie wiadomo, dlaczego w KGP działa kilkunastoosobowy zespół prasowy', a w komendach wojewódzkich zespoły zaledwie dwu-, trzyosobowe. Nie badano też, dlaczego niektórzy komendanci powiatowi czy miejscy tworzą stanowiska oficerów prasowych, a inni kreację policyjnego wizerunku powierzają policjantom służb dochodzeniowych czy prewencji. Aktualnie Policja nie planuje badań dotyczących wspomnianych kwestii. Niewielu jest też zainteresowały^ nych powszechną i systematyczną oceną jednostek prasowo-informacyjnych.

^Dotychczas oceny takiej dokonano tylko raz, w 2004 r. Dane, które uzyskano Kw trakcie tej oceny, a także sformułowane wówczas uwagi zawarto w „Rapor-fl^Hcie z auditu służb prasowych, promocji i profilaktyki"²⁵.

I Kreowanie wizerunku w dużej mierze zależy od zarządzania zasobami ■ ludzkimi. W Policji nie prowadzi się konsekwentnej polityki kadrowej. Nie ma I jasnych kryteriów, które decydują o wyborze komendantów i kierowników I jednostek policyjnych. W konsekwencji wielu spośród nich nie wie, jak postępować w kontaktach z prasą, traktuje ją nieufnie. Brak obycia ze środkami społecznego przekazu niejednokrotnie sprawia, że komendanci oraz ich podwładni boją się dziennikarzy. Ponadto niekompetencja przełożonych uniemożliwia tworzenie profesjonalnych służb prasowych. Lęk komendantów przed prasą, niechęć do niej, niezdolność do fachowej z nią współpracy nieraz skutkują ostrymi konfliktami lub wzmagają je²⁶.

Niekompetencja prasowa wielu funkcjonariuszy, w tym kierowników jednostek odzwierciedla kryzys policyjnej edukacji. Policja nie dysponuje przemyślanymi programami kształceniowymi, szkolenia dotyczące środków

²⁵ Raport z auditu służb prasowych, promocji i i profilaktyki ipolicji, Warszawa2004, s.33-48.

* Prawidłowość ta dobitnie ujawniła się w styczniu 1998 r. w Słupsku. 10 stycznia po meczu koszykarskim zginął 13-lctnl kibic, Przemek Czaja. Chłopca zaatakował policjant Da riusz W. - atak był przyczyną śmierci. Zdaniem Tomasza )astrzębowskiego, w nocy Policja

tnie udzielała żadnych informacji, niektórzy funkcjonariusze byli aroganccy. Następnego dnia prokuratura stwierdziła, że „najbardziej prawdopodobną przyczyną śmierci chłopca było uderzenie głową w słup trakcji trolejbusowej". Sposób zarządzania sprawą przez Policję, niejasne I nieprawdziwe wypowiedzi prokuratury poskutkowały wybuchem kilkudniowych zamieszek. T. Jastrzębowski, Tragiczny brak informacji, „Press* 1998, nr 2, s, 24-27.