DSCN2553 (2)

„Aby dobrze działać, policja potrzebuje społecznego zaufania" - w demokratycznym państwie prawa frazę tę akceptuje się niemal powszechnie¹. Uchodzi ona już to za dyrektywę celowościową, już to za zasadę. Jako dyrektywa wskazuje, iż wraz ze wzrostem społecznego zaufania policja rośnie w siłę. Jako zasadę stanowi, iż wraz ze wzrostem społecznego zaufania policja rośnie w sprawiedliwość. Zbieżność dyrektywy z zasadą czyni sytuację policji wielce fortunną. Dzięki temu splotowi policjanci nie muszą rezygnować ani z efektywności na rzecz prawowitości, ani z prawowitości na rzecz efektywności. Gromadząc zaufanie społeczne, policja może działać coraz skuteczniej i coraz słuszniej. Ponadto efektywność i prawowitość operacji policyjnych przekłada się na ufność, jaką społeczeństwo darzy tę formację. Stąd wynika, iż zaufanie społeczne to w pracy policjanta i istotny środek, i jeden z celów.

Zaufanie społeczne względem policji zasadza się na jej społecznym wizerunku. Zdaje się, iż ten w sporej mierze zależy od treści rozpowszechnianych w telewizji, radiu, Internecie, prasie drukowanej². Publikacje prasowe jako przekazy wystandaryzowane powstają w zgodzie ze swoistą „logiką mediów". W toku zderzenia tejże z konkretną sprawą dziennikarz zyskuje jakieś wyobrażenie o podmiotach uwikłanych w relacjonowane zdarzenia. Wyobrażenie to odbija się w tekście prasowym, a ten stymuluje wyobrażenia jego odbiorców³.

1

Dyskursy potoczny i naukowy dostarczają licznych wypowiedzi, które świadczą, że

2

p^u^ła r»,atojwra zaufanie społeczne jako dobro, o które należy zabiegać. Leszek Szreder,