DSCN7077 (2)

146

Liczne wokoło zagrzmiały kopyta: as Otoczyli go polskie wojowniki.

Poddaj się, poddaj! nie pora do piki;

Już marsz zwycięski muzyka uderza. Omdlały kozak, z uczuć zaburzenia,

Z przewlekłej walki, ze krwi uplynienia sso Upadł na ręce pierwszego żołnierza.

26.

Nastała cisza, po hałasie wojny:

Spokojne pola, zamek już spokojny;

A niedotlałym ogniem oświecony Prosi przechodniów z każdej świata strony, ssą Uprzejmie kruki, gęstemi gromady Krążąc wokoło, wabią do biesiady; Pobojowiska radzi godownicy,

Wilcy, tłumami ciągną z okolicy.

Zniszczenie nawet, co już w zupełności Mo Swe panowanie nad zamkiem rozszerza, Tyle przestrzega bezpieczeństwa gości,

Z lakiem te gody sprawia uciszeniem,

Że można słyszeć przelot nietoperza;

Chyba że zechce przyświecić płomieniem, św To buchnie w żary przetlałym kamieniem.

27.

Przecie Nebaba żywo wyszedł z boju 1 łakomego brzydkiej śmierci garła;

A choć mu rana do dna pierś rozdarła,

I w niej krew czarna kipi, jak we zdroju, no I choć posoką umalował skronie,

Pr wzrok w strumieniu dymiącym się tonie, — P^lać po jego spokojnej postawie,

Ł odpoczywa po wojennej wrzawie.

[ijjjo też jeszcze i dotąd męczony Łchwalstwem rządcy i Orliki zdradą, boczył, wędrując pomimo tej strony, gv się nacieszyć obmierzłych zagładą.

W tymże kołpaku, w odzieży tej samej,

Jzczerniałej trochę pod krwawemi plamy.

Siedział na ziomkach wpół zgorz.ałej bramy, t swoją pikę trzymał na sztych w ręce.

Jakby miał bliskie odeprzeć natarcie.

A w okrąg niego doborni młodzieńce: iedni, jak gdyby stanęli na warcie.

Podnieśli piki nad zgorzała wieżą;

Tylko cierpliwi, że się ani ruszą.

Choć płomień zewsząd dogryza im srogo!

A drudzy, w kole, ganiłem Hasze mierzą;

Tylko że nigdy dopić ich nie mogą! i Inni znów, bardziej snem zmorzeni, leżą;

Tylko że wiecznie tym snem leżeć muszą!

Musi on całą nasycać się duszą,

912—940 Widać po jego spokojnej postawie i t. d. - przedstawiają fizyczne i moralne cierpienia Ne ba by, na pal Wbitego, mieszając do obrazu tych męczarni, dla "p7>dmes!eńia ]eg(> okropności, gorycz ironji przez

porównanie tego, co się stało, z tern, co według nadziei jego'i towarzyszy stać się miało. W tym obrazie lubowanie się w okropnościach, o które się poeta sam później oskarża!, dosięga najwyższego szczytu. MS doborni młodzieńce — doborowi. gń< iticć — w pierwodruku: »leżyć«.

10*