scandjvutmp22a01

kich stron i otoczyli go ożywionym kołem. Posypały się uwagi, żarty, wesołe okrzyki, przeplatane powszechnym, ale życzliwym śmiechem.

—    Chao! (dobrze!) — krzyczeli, wznosząc do góry pięści z wyciągniętemi dużemi palcami.

—    Chua-dy-chao! (dobrze narysowane). Chao-kań 1 (ładnie patrzeć) — oznajmiali ci, którzy stali bliżej doktora.

Tłum tak napierał, że policjanci rady sobie z nim dać nie mogli. Zresztą byli sami do tego stopnia zainteresowani rysunkiem, że zamiast wywijać bambusem i odpędzać ciekawych, co chwila zaglądali przez ramię doktora.

Ciżba wzrastała.

Chińczycy, stojący w pierwszym szeregu, zmuszeni byli wbrew woli opierać się nieledwie na plecach rysownika.

Daremnie ten tłumaczył im, że mu przeszkadzają, daremnie najbliżsi    -^Cha0‘

grzecznie usiłowali się cofnąć. Ogrom zbiorowiska niweczył pojedyncze chęci. Widząc, że doktór zwija papier, zaczęli widzowie go prosić:

—    Kań-kań! (pokaż).

—    I nam też! 1 nam !... — proszono zewsząd.

Doktór chwilę pomyślał i podał komuś z dalszych

szeregów. Setki rąk wyciągnęły się ku papierowi. Tłum uspokoił się i doktór zaczął szybko szkicować nowy rysunek. W miarę jak papier ze czcią podawany wędrował z rąk do rąk, rozlegały się okrzyki zachwytu i duże palce wznosiły się ku górze.

53