DSCN9601

W PAMIĘTNIKU ZOFII BOBRÓWNY

Niechaj mię Zośka o wiersze nie prosi,

Bo kiedy Zośka do ojczyzny wróci,

To każdy kwiatek powie wiersze Zosi,

Każda jej gwiazdka piosenkę zanuci.

Nim kwiat przekwitnie, nim gwiazdeczka zleci, Słuchaj — bo to są najlepsi poeci.

Gwiazdy błękitne, kwiateczki czerwone Będą ci całe poemata składać.

Ja bym to samo powiedział, co one,

Bo ja się od nich nauczyłem gadać;

Bo tam, gdzie Ikwy srebrne fale płyną,

Byłem ja niegdyś, jak Zośka, dzieciną.

Dzisiaj daleko pojechałem w gości I dalej mię los nieszczęśliwy goni.

Przywieź mi, Zośko, od tych gwiazd światłości, Przywieź mi, Zośko, z tamtych kwiatów woni, Bo mi zaprawdę odmłodnieć potrzeba.

Wróć mi więc z kraju taką — jakby z nieba.

Gdy na ojczyznę spojrzą oczy Lołki,

Karmione złotem i tęczową czezością,

Niechajże patrzą tak, jak oczy Polki,

Spokojnie — ale z ogniem i miłością.

Jeśli je patrzeć na smutek przymuszą

I na lud, który tam w łańcuchach pędzą: Niechaj te oczy łzami się zaprószą,

Lecz niech się nigdy nie zamkną przed nędzą.

Kiedy z tych oczu łez opadnie rosa,

A ludzie dobrzy będą w nie patrzali:

Pokaż im w oczach otwartych niebiosa Aż do błękitu dusz — i jeszcze dalej...

Gdy przyjdą wieszcze porwać naród z trumny I rzucić w ogień tych, co skry się boją:

Z oczu rzuć takie dwie światła kolumny,

Jak ognie, które na wulkanach stoją.

Wtenczas ja, widząc te łzy i wulkany,

Powiem i w rymy to włożę królewskie:

2e choć widziałem w oczach cztery zmiany. Prawdziwie Lolka ma oczy niebieskie.

Paryż, d. 14 marca 1844.

139