DSC
03

2.2. Przykłady analizy 37

c)

Rys. 2.7. Krata geometrycznie zmienna nr 3

ogniwo S (rys. 2.7a) występowało nie w lewym, ale w prawym polu kraty. Tak więc liczba elementów (prętów) składowych, tworzących ‘kratownicę, jest wystarczająca dla zapewnienia jej geometrycznej niezmienności, tylko że elementy te są nieodpowiednio rozmieszczone !

Przykład 7

Rekonstrukcja układu kratowego z rys. 2.8a, prowadzona sposobami opisanymi w poprzednich przykładach, umożliwia utworzenie trzech tarcz A, B i C (rys. 2.8b). Ponieważ jednak do budowy tych tarcz wykorzystano wszystkie dostępne „klocki”, pozostaje zatem tylko możliwość ich łączenia za pomocą przegubów a, (3,7. Niestety tworzą one wierzchołki trójkąta o zerowym polu (przeguby a,/3,7 leżą na jednej prostej), co oznacza, że analizowany układ jest chwiejny (rys. 2.8c).

Gdyby układ z rys. 2.8a był taki, że utworzone tarcze A,B,C zajmowałyby względem siebie położenia pokazane na rys. 2.9, to przeguby cv, (3,7 utworzyłyby wierzchołki trójkąta o niezerowym polu i układ nie byłby chwiejny. Konstrukcja pokazana na rys. 2.9 może być nazwana lukiem kratowym lub krato-łukiem. Cechą charakterystyczną luku jest powstawanie na jego podporach a, 7 poziomych reakcji rozporowych nawet w przypadku działania na niego tylko obciążeń pionowych. Reakcje te są tym większe (warto to sprawdzić rachunkiem), im mniejsza jest tzw. wyniosłość łuku, określona wysokością trójkąta a(37, poprowadzoną z jego wierzchołka (3. Jeżeli wyniosłość ta ma-