DSC
10 (15)

Jfrgy 5

czyi J. Kleiner od samego początku do tomu XIV. Wydał wymienione teksty wespół z Władysławem Floryanem (1954). Okazało się wówczas, Że w tym tomie nie mogły zmieścić się wszystkie planowane teksty. Do tomu XV (1955) przeniesione zostały: Próby poematu filozoficznego — oprać. Floryan, Kleiner i Stanisław Kolbuszcwski; Do Ludwika Norwida list — oprać. Kleiner i Kolbuszcwski; Pomniejsze pisma treści filozoficznej i religijnej, wreszcie Pisma polityczne — oprać. Floryan i Kleiner. Oczywiście, liczba tomow planowanych wzrosła o jeden; dwa tomy ostatnie, przewidziane na nie drukowane za życia poety rapsody Krdla-Ducha, otrzymały cyfry: XVI-XVII.

W realizowanym przy osobistym udziale J. Kleinera XV tomie da się zauważyć bardzo bogate „dodatki” aż do „głosów w dyskusjach”. Są tu takie teksty, jak: Noty krytyczne na marginesie egzemplarza „Konrada Wallenroda"', Uwagi na marginesie egzemplarza broszury Władysława Gołembiowskiego; Glosy na marginesie egzemplarza „Biblii Nowego Testamentu’’. Właśnie te teksty wskazywał „poemat filologiczny” jako usunięte poza burtę zainteresowań wydawcy. Usprawiedliwieniem jest pomieszczenie tych rzeczy w „dodatku”, ale jest to „dodatek” do cyklu pism filozoficznych, nie do konkretnego utworu.

Utworem poetyckim doby mistycznej, którym Kleiner-tckstolog zajął się w ostatnich latach życia specjalnie, był Zawisza Czarny. Ogłosił rozprawę pt. Zawisza Czarny Słowackiego. Ustalenie układu dzieła . Uznał, że rozwiązał najtrudniejszą w zakresie pism Słowackiego łamigłówkę filologiczną, której nie rozwiązał w monografii. Realizacji w odpowiednim tomie Dzieł wszystkich już nie doczekał, Zawisza Czarny otrzymał miejsce w 2. części XII tomu (1961). Ustalenie układu przez J. Kleinera przyjęto i ogromny wstęp filologiczny został złożony z dwu części: ustalenie układu (s. 251-295) i ustalenie tekstu (s. 296-355). Autorem części pierwszej był J. Kleiner, drugiej — Władysław Floryan. Dramat, publikowany w poprzednich wydaniach w jednej lub w dwu redakcjach, otrzymał po raz pierwszy cztery redakcje oznaczone: A, B, C, D. Tekst opracowali, idąc za ustaleniami J. Kleinera: Jerzy Pelc i Wł. Floryan. Według sformułowania J. Kleinera, w nowym układzie „każdy ustęp utworu otrzymał miejsce właściwe", „piękno dzieła wystąpiło jasno w kształcie właściwym”^S7.

Spośród tomów wydanych już po śmierci J. Kleinera najwcześniej ujrzał światło dzienne VIII tom (1958), mający jednego tylko redaktora i z pewnością jeszcze za jego życia przekazany do produkcji. Zawarł on

⁵⁶ „Pamiętnik Literacki” 1954, R. 45, z. 2, i. 305-354.

^!7 J. Kleiner: (Wstęp filologiczny do:) J. Słowacki: Zawisza Czarny. W: J. Słowacki: Dzieła wszystkie. T. 12, cz. 2. Wrocław 1961, s. 295.

Utwory młodzieńcze a Im dzo dawno gotowych, kopię Maksymiliana Bi skiego w Nicei, obecni znany, wymieniony tu. udział J. Kleinen ogrj skim) wstępu filologu Fragmenty francuskiej Cenci, podano z wstęp* stawa Piotra Koczoro* kład polski stworzy) J, we wstępie wyłącznie w ustaleniu i w oprą sporządzonym przez ] się Floryan. Ostatnią < opracował J. Kleiner królowa... włącza się ( cia utworu w rękopisi Skoro tomy XI' tecznie skrystalizowa niespodziankę, jaką t W tomie XII w cz. 11 szy drobnych z lat 184 i uszeregowanie u lwi Kuźniara. Podobnie s nie Poeta i natchnien omówienie układu; i Zawiszą Czarnym, o układu w Agezylaum sługą było opracował w części 1. (1963) w części dotyczącej om Zborowskiego (s. 25-5 tekstu jest dziełem ł chał Twerski; Fnigme Floryana.

^J* Por. St. Jasia tyra na poezje Bohdana i

30