DSC
88 (5)

h*. V.

jfSYCIIOAXALITVK JAKO „LĘKASZ DUSZY"

Istniejące dz.ś różne szko1v psychoanalizy aejmują mrrh i lub więcej ścisłych zwolenników teorii Freuda rż po' „rewizjonistów", którzy różnią się miedz.y sobą stoonlr- w jakim zmienili pojęcia freudowskie¹². Jednakże dla "nsżych ĆTTZw F~ różnice są o wiele mniej ważne niż różnica rriędzy tą psychoanalizą,'która zmierza przede wszystkim do pzystosowo;::; społecznego, a psychoanalizą, która ma na celu „leżenie dus v” .

%

W początkach swego rozwoju psychoanalizajyła gałęzią medycyny i miała na celu leczenie choroby. Pacńsci przychodzący do psychoanalityka przejawiali symptomy, które przeszka-dzały ich funkcjonowaniu w życiu codzicnnyirotakie symptomy znajdowały wyraz w rytualistycznych kormilsjach, myślach obsesyjnych, fobiach, paranoidalnych systcmdi myślenia, itd.

nicą między tymi pacjentami a ni. k! chodzili do zwykłego lekarza, było to, żc pr y kh synij mów można było znaleźć nie w ciele, lecz v psychice; dotyczyła więc zjawisk nic somatycznych, żcz psycmc/n\cl.. Ale cel terapii psychoanalitycznej nie różnił nę od ^CL*^{a fcCa} pcutycznegó w medycynie — było nim usniwu* .i.| >• Jeśli pacjenta uwalniano od psychogennym u\nnio.ó\v tz. kaszlu, od kompulsywnych czyhów czj^r oascsyaę*h n... rano go za wyleczonego.

iaK foCljy Łlj _^U*J ..    —    .    -    - nr/lTlifŚĆ

_K    yti pi|i i ■__■    • • _nVi_V pacantowi przjnic.

razem zaburzeń neurotycznych, i ^aD^ *    -

1G3