DSC28

34

KAZIMIERZ MEREDYK

od tego, czy rolę argumentu pełniłby tylko jeden z tych czynników, czy teH jednocześnie.

Gdyby na przykład przyjąć, że zależność między wynikiem działalne gospodarczej (wartością wytworzonego produktu) a nakładami czynnika ba średniego, jakimi są nakłady pracy, ma charakter funkcji jednoczymril i liniowo rosnącej, to funkcja taka przyjęłaby następującą postać analityczną:

Q = a L

gdzie:

Q - wartość produktu,

L - wielkość nakładów pracy,

a - stały parametr funkcji równy współczynnikowi wydajności pracy (W)⁴. *

Interpretacja ekonomiczna formuły 2.1 może więc być następująca: gr określonym poziomie wydajności (a) wyniki gospodarcze są wprost proporcje nalne do nakładów pracy.

Pośrednio tworzenie wartości związane jest również z ponoszeniem | sownych nakładów materialnych, które można by nazwać czynnikiem rzećp wym lub po prostu kapitałem.

Kapitał rzeczowy lub w skrócie kapitał to pośredni czynnik produkcji.

Praca i kapitał ludzki są bezpośrednimi czynnikami produkcji w tymi! sie, że stanowi źródło nowych, wcześniej nie istniejących wartości. Natomf kapitał rzeczowy jest czynnikiem pośrednim, ponieważ stanowi jedynie f terialny warunek uruchomienia czynników bezpośrednich. Oddziałuje więc£ proces tworzenia wartości tylko pośrednio.

Gdyby przyjąć, analogicznie jak w formule 2.1, że wartość osiągniętej" produktu jest funkcją nakładów jednego tylko czynnika, w tym wypadku Jca|_ tału rzeczowego, to funkcja produkcji mogłaby przyjąć postać:

Q = a C

gdzie:

C — nakłady kapitału rzeczowego, a - stały parametr funkcji.

Ponieważ a=*Q/L odzwierciedla wielkość produktu przypadającą na jednostkę cy, parametr ten może być interpretowany jako współczynnik efektywności f* (wydajności pracy - W). Formułę 2.1 zapisuje się więc zwykle w formie:

0- W i.