DSC�27 (2)

25

W pewien listopadowy wieczór, niedługo po śmierci mojej matki, porządkowałem zdjęcia.

Nie liczyłem na to, że ją „odnajdę”, nie oczekiwałem niczego od „tych zdjęć, które słabiej wywołują, wspomnienie osoby, niż samo tylko Proust, myślenie o niej” (Proust). Dobrze wiedziałem o tej fatalności, która jest jedną z najbardziej okrutnych stron żałoby: że chociaż będę wpatrywał się w te obrazy, nie będę mógł już nigdy przypomnieć sobie jej rysów (przywołać ich całkowicie dla siebie). A w takim razie chciałem jedynie, podobnie do życzenia Paula Valery po śmierci jego matki, „napisać o niej niewielką _Val. rzecz tylko dla siebie samego” (może napiszę to pewnego dnia, aby pamięć o niej, oddana drukiem, mogła trwać przynajmniej tak długo, jak

109