DSC�67 (2)

r

w życiu. Kiedyś, w kawiarni, siedzący sam miody człowiek przebiegał salę spojrzeniem; czasem jego wzrok zatrzymywał się na mnie; miałem wówczas pewność, że patrzył na mnie, ale nie miałem pewności, że mnie widział. Niezrozumiałe wypaczenie; jak można patrzeć nie widząc? Można by powiedzieć, że Fotografia oddziela zwrócenie uwagi od spostrzegania i umożliwia tylko spostrzeganie, które nie jest przecież możliwe bez uwagi. Przecież to niedorzeczne: noeza bez noematu (myśl bez przedmiotu myśli), celowanie bez celu. Ale właśnie ta okropna sytuacja tworzy najrzadszą zaletę wyrazu. Oto i paradoks; jak można mieć inteligentny wyraz twarzy nie myśląc o niczym inteligentnym, patrząc na ten czarny kawałek Bakelitu? Bo właśnie spojrzenie, oszczędzając sobie widoku, zdaje się skupiać na czymś wewnętrznym. Ten biedny chłopczyk z małym, dopiero co narodzonym pieskiem w dłoniach; przytula go do policzka (Kertesz, 1928), i patrzy w obiektyw smutnymi, zazdrosnymi, wylęknionymi oczami. Jakie żałosne, rozdzierające zamyślenie! A naprawdę, chłopiec nie patrzy na nic; zatrzymuje w środku

Jak można mieć inteligentny wyraz twarzy myśląc o niczym inteligentnym.

x\\'oim atriitrr

Mondrian

\ Parts 1926.

^Andr* Kcrtćsz.